Hardlopen in de Kennemerduinen: 'Schitterend, in alle opzichten en ontroerend mooi'

Soms kom je als je van natuur houdt, zoals ik, zoals u, geachte vroege luisteraar, op plekken die je niet kent. Totdat je je realiseert dat je ze wel kent. Voordat u nu denkt dat de verwarring die bij een zekere leeftijd hoort mij aan het overnemen is, dit wat ik bedoel.

Duin en Kruitberg

Ik was eerder deze week op een plek, die zich ergens vaag in mijn geheugen bevond, maar het moest van heel, heel lang geleden zijn. Ik onthoud namelijk nogal veel. Bijvoorbeeld alles wat Rutte ooit gedaan, gezegd of beslist heeft. Op een best vroege donderdagochtend was ik in Duin en Kruitberg. Dat is een landgoed en ook een hotelconferentieoord, een kilometer of acht van Overveen. En dat weet ik dan weer omdat de NS me die ochtend niet verder kon brengen. Het vouwfietsje gelukkig wel. Hashtack ‘beat the system’.

Ik mocht spreken op een zeer levendige bijeenkomst van medische en zorgprofessionals, waar ik ook nog collega Charles Groenhuijsen trof. Laat ik het zo zeggen. Het is nooit verstandig om, voordat ik de vrije komediehand krijg, twee panels voor te zitten. Gelukkig kon Charles om alles wat ik over hem te berde bracht, hartelijk lachen. En de andere aanwezigen waren weer onder de indruk van mijn idee om medicijnen, die bij oudere patiënten gebracht moeten worden, soms meerdere malen per maand, niet aan commerciële bezorgpartijen, maar aan koeriertjes op een scooter over te laten. Die zijn goedkoper, sneller. En die zijn toch al met met, met, ja met medicamenten op pad.

Hardlopen in de Kennemerduinen

Direct aansluitend aan wat mijn werk is, verliet ik hardlopen het landgoed. Paardje langs de vijver, krakend hekje, zoals het hoort. En bevond ik mij in de Kennemerduinen. En toch ergens in mijn jeugd. Wij, het gezin waar ik uit voortkom, wandelden eigenlijk altijd bij Bakkum, Castricum en Egmond. Schoorl en Bergen vonden wij vanuit Amsterdam al behoorlijk exotisch en toch. En toch voel ik dat ik hier eerder was. Ik kan het mijn vader, de man die altijd de wandelplek en de routes bepaalde, niet meer vragen. Maar ik wist het bijna zeker. Ik denk dat we toen, ik praat van de jaren zeventig van de vorige eeuw, ergens anders parkeerden.

Maar aan de rand van deze parkeerplaats trof ik borden met informatie en meerdere route opties. Ik wilde stevig trainen, dus koos ik de langste, tien kilometer volgens de aanduiding. Maar toen ik hem later voltooid had, dacht ik zowel dat ik langer dan dat had gelopen, als wist ik dat elke keer, op en neer, duintje, klimmetje, heuveltje en weer naar beneden, plus constante afwisseling van bospaden, zandpaden, paden met een hoop losse stenen, nauwelijks paden en heel soms een stukje verhard, een afstand altijd langer doen lijken. Plus, omdat ik het wilde plan heb over twee weken rond Nijmegen de zeven heuvelen loop aan te vallen is elke klimmetje, elk stukje extra zwaar, natuurlijk meegenomen.

Pracht en blauwe routepaaltjes

U was niet bij me. Ook al omdat u die dag wat rustiger trainde. Maar ik hoop de pracht op u over te kunnen brengen. Al die paden, die bochten en onverwachte doorkijkjes, de blijdschap als ik in de verte weer een blauw routepaaltje zag. De temperatuur natuurlijk te zacht was voor eind oktober. Maar heerlijk voor de atleet, die een kilometer of zeventien wil afleggen.

Het mooiste moment, vanaf iets van vlakte weer het bos ingaan, en na een bochtje verder zien hoe de najaarszon, alle bladeren op de grond aanlichtte alsof het goudklompjes waren. Schitterend, in alle opzichten en ontroerend mooi.

Vee-pad

Het opvallendste moment, tijdens de laatste paar kilometer uitlopen, dat is hardlopen, maar wat langzamer, kwam ik een zijpad tegen met de aanduiding vee-pad. Vee-pad. En ook verboden toegang. Er wordt daar dus vee door het bos geleid, vraagteken? Waarom? Waarheen? Welk vee? Er was niet echt frisse weide in de buurt. En goddank al helemaal geen slachthuis. Sorry.

Plus, waarom zou ik niet op een vee -pad mogen? Ik liep als een hinde. Ik huppelde als een kalfje in de lentewei. En brieste ook zo nu en dan als hun veulen, dat de stal al ruikt. De natuur. Onze natuur is wonderschoon. Ook als je er iets harder doorheen loopt. En ook al was je ooit eerder vorige week of een kleine vijftig jaar geleden, ze blijft je raken en verrassen. Fijne zondag.