Nationale ombudsman over PTSS bij politieagenten: 'Erken de problemen'

Uit onderzoek van de Nationale ombudsman blijkt dat het voor agenten die PTSS hebben, ontzettend moeilijk is om hun aandoening erkent te krijgen.

Van Zutphen wil dat de minister met oplossingen komt voor de moeizame afhandeling van de nota's zorgkosten, de belemmeringen in het proces erkenning van PTSS als beroepsziekte, het gebrek aan coulance bij de behandeling van schadeclaims en het tekort aan passende re-integratiemogelijkheden.

Eerste dode

Bij voormalig agent in opleiding Danielle Visser werd in 2012 de diagnose PTSS vastgesteld. Dat was na een aantal zeer aangrijpende gebeurtenissen kort achter elkaar.

In de eerste week van haar praktijkstage werd ze direct op de noodhulp gezet en naar een theehuis gestuurd omdat er iemand neergestoken was. De ambulance durfde niet te komen, omdat het zo’n heftige buurt was, met als resultaat dat ze de man daar dood zag gaan.

Suicide by cop

Niet veel later kwam ze aan het einde van haar nachtdienst oog in oog te staan met een psychiatrische patiënt die - in haar herinnering - de hals van zijn moeder dreigde door te snijden en vervolgens met een vleesmes achter Visser en haar collega’s aankwam. "Het was een bizarre situatie waar je je niet op voor kon bereiden." Toen de man voor haar kwam te staan, bevroor ze.

"Geluid werd vervormd, beelden kwamen in slow motion voorbij. Ik bevroor en dat maakt dat je je heel erg machteloos voelt." Later bleek dat deze man erop uit was om neergeschoten te worden door de agenten (suicide by cop).

Op het moment zelf was dit niet bekend en stond ze - na zeven maanden theorie-ervaring - met trillende handen en getrokken wapen tegenover een extreem gewelddadige man. "Ik ben eigenlijk in het diepe gegooid. Ik wist niet wat ik moest doen."

Gruwelijke vondst

Kort na dit incident was ze bij een gruwelijke vondst. Op een vuilstort werd het dode lichaam van een 5-jarig meisje gevonden dat een paar dagen daarvoor verdwenen was in de Utrechtse wijk Zuilen. Deze ervaringen hebben haar werk en leven enorm beïnvloed.

Het meeste had Visser behoefte aan een goed gesprek, niet aan geld. "Op het moment dat je de diagnose PTSS krijgt ben je niet meteen wilsonbekwaam." Graag had ze een open gesprek gehad waarin er was gekeken waar het probleem voor haar precies zat en wat ze nog wél kon.

Re-integreren

Vijf jaar heeft ze geprobeerd bij de politie te blijven door naast haar herstel te re-integreren. "Ik heb het zelfs zo uitgesproken: hou mij aan boord." Uiteindelijk is het niet gelukt. Op het niveau van de bedrijfsarts werden afspraken gemaakt, die in de dagelijkse praktijk niet werden nagekomen. Zo gebeurde het dat Visser toch weer ingezet werd als agent.

"Ik heb een lieve leidinggevende gehad die op menselijk niveau het beste met mij voorhad." Maar er moest ook gewoon een wijkteam gerund worden. Tijd voor langdurige zieken met complexe aandoeningen zoals Visser, was er niet.

"Ik ben zieker geworden door de wijze van re-integratie en moest daardoor ontslag nemen", aldus Visser. Ze dacht dat ze na haar ontslag tijd had om te herstellen, maar daar is nu bijna vier verder nog niets van terechtgekomen.