Hoe maak je de documentaire af van een vermaarde regisseur?

Helmrich verbleef voor zijn documentaire al bijna twee jaar Libanon, waar hij Syriërs volgde die wonen in een tentenkamp in de Bekaa Vallei. Wanneer hij op een dag gaat hardlopen in Beiroet, zakt hij plots in elkaar. Hij wordt negen minuten lang gereanimeerd en komt in een coma terecht. Na een maand aansterken, mag hij terug naar Nederland en belandt hij in een revalidatiekliniek in Tilburg.

Terwijl Helmrich in coma ligt, gaat Van Huystee op zoek naar een manier om iets voor hem te doen doen. “Om iets positiefs te doen in plaats van hulpeloos af te wachten”, zegt van Huystee in NOS Met het Oog op Morgen.

In overleg met vrienden en familieleden van Helmrich, besluiten van Huystee en Suleiman de film af te maken. “Dan is hij er in ieder geval nog, was onze gedachte.”

Geen vluchtelingen

Communiceren met de gelauwerde regisseur is op dat moment niet mogelijk, maar door hun intensieve samenwerking weten ze wat voor film hij voor ogen heeft: geen vluchtelingenfilm, maar een film over mensen die het beste van hun leven proberen te maken in een tentenkamp.

“Het zijn mensen met een uitgesteld leven”, schetst Van Huystee. “Als je op een vliegveld staat en jouw vlucht 10 uur vertraagt, ga je in een andere stand staan. Dat is in het kamp ook het geval. De mensen daar zoeken naar een manier om met elkaar te leven.” In de film is te zien hoe bewoners verliefd worden, ruzie maken, trouwen en feest vieren.

Duim omhoog

Terwijl van Huystee vijf uur materiaal probeert terug te brengen naar twee uur, gaat het langzaamaan beter met Helmrich. Hij ontwaakt, leert voorzichtige bewegingen maken en begint te communiceren door letters aan te wijzen. Op een middag duwt Van Huystee een smartphone in zijn verkrampte hand. Helmrich beweegt meteen zijn hand omhoog, klaar om een filmpje op te nemen. Van Huystee besluit dat het tijd is om de film te laten zien.

Tijdens de vertoning kijkt Helmrich twee uur onafgebroken naar het beeldscherm. Maar Van Huystee niet: hij probeert de reactie van de regisseur te peilen. Aan het einde van de film maakt Helmrich voorzichtige klapbewegingen met zijn verkrampte handen. Hij steeds zijn duim licht omhoog. “Ik was zo ontroerd. ‘Gelukkig’, dacht ik. 'Hij vindt het oké dat we de film hebben aangeraakt'.”