Julio Poch: van schurk naar slachtoffer

"Ik wilde het opschrijven, zodat mensen in Nederland het hele verhaal kennen. Er is namelijk zoveel over mij geschreven in de media, maar veel klopte niet", vertelt Julio Poch. Het begon op 22 september 2009 op het vliegveld van Valencia. "Ineens stond er een mannetje voor mijn neus die zei dat ik was aangehouden om te worden uitgeleverd aan Argentinië. Ik dacht dat mijn collega’s een geintje met me hadden uitgehaald, ik zou tenslotte met pensioen gaan."

Het was alleen geen grap. Een aantal oud-collega’s hadden uit de school geklapt over een etentje op het Indonesische eiland Bali in 2003. Volgens hen zou Poch destijds hebben gezegd dat hij in zijn tijd als militair piloot in Argentinië mensen boven zee uit het vliegtuig had gegooid. "Dit heb ik echter nooit gezegd en ik sprak me toen tijdens dat etentje in algemene zin uit over het bewind. Ik had het niet over mezelf." Zijn oud-collega’s heeft hij na dit alles niet meer gesproken. "Als ik ze nu zou tegenkomen, zou ik ze groeten. Maar verder niets."

Goede vrienden

In acht jaar tijd heeft hij in meerdere gevangenissen gezeten, in Spanje en Argentinië. Zijn proces duurde veel langer dan hij in eerste instantie dacht. "Als ik op die acht jaar terugkijk, heeft het me ook zeker wat gebracht. Ik heb geleerd wie mijn goede vrienden zijn en wie mij steunen." Bovendien ontmoette Poch veel nieuwe mensen in de gevangenis, van wie hij veel heeft geleerd. "Het is wonderlijk om te zien hoe sommige mensen met hun levenslange veroordeling omgaan."

In Argentinië ging Poch elke dag naar een gebedsgroep, bestaande uit een aantal mannen. "Dit gebed duurde ongeveer een kwartier en bracht mij veel sterkte." Hij ging er alleen niet van uit dat God hem kon vrijspreken. "Bidden is geen magie. Ik zocht naar hulp van God, zodat hij mensen misschien kon laten inzien dat ze fout zaten. Het ging hier namelijk om menselijke schuld, ik was niet van mening dat dit Zijn schuld was."

Kleinkinderen

Sinds zijn vrijspraak in november 2017 geniet Poch weer van het leven in Nederland, samen met zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Zes van de zeven kleinkinderen zijn geboren tijdens zijn gevangenschap. "Ze weten allemaal dat ik in de gevangenis heb gezeten, maar dat vertelden we pas toen ik terug was in Nederland na mijn vrijspraak. Op deze manier konden ze zien dat het goed was afgelopen. Het is uiteindelijk de bedoeling dat ze mijn verhaal zelf kunnen lezen in het boek."