'Nederland kan leren van de Portugese liefde voor fado'

De fado is een Portugese muzieksoort met haar oorsprong in de vroege achttiende eeuw. Sinds 2011 staat het zelfs op UNESCO Werelderfgoedlijst - niet slecht voor dat wat wij het levenslied noemen. De in Amsterdam geboren Daisy Correia (Nederlandse vader, Portugese moeder) werd vroeg in haar loopbaan gegrepen door de fado en maakt met haar muziek al jarenlang furore in Nederland én Portugal. Daarbij vergeet ze haar roots niet. Enkele jaren geleden maakte ze haar eigen versie van 'Aan De Amsterdamse Grachten', het nummer wat geschreven werd door Pieter Goemans en bij het grote publiek bekend is geworden dankzij Wim Sonneveld.

De afgelopen jaren heeft het besluit om haar carriere vol te richten op de fado haar geen windeieren gelegd. 'In Portugal gunnen mensen elkaar echt iets. Ik kreeg de kans om voor 12.000 man op te treden en die heb ik natuurlijk met beide handen gegrepen. Ik stond ineens op een podium waar kort voor die tijd Incubus en Jennifer Lopez nog hadden gestaan.' Volgens Correia is de band die Portugesen voelen met de fado iets waar wij wat van kunnen leren. 'Nederland mist zo'n hechte band met volksmuziek'.

Amália Rodrigues

Bij de NPO Radio 1 Sportzomer bracht de zangeres meerdere nummers ten gehore, waaronder een gedicht waarmee ze een ode brengt aan de koningin van de fado Amália Rodrigues. Die zangeres overleed in 1999 op 79-jarige leeftijd, na een carrière van ruim 60 jaar in de fado-muziek. Gedurende die periode werd Rodrigues wereldwijd het gezicht van de fado. Ze trad op met sterren als Charles Aznavour, gaf concerten van Japan tot Brazilië tot Nederland en was zelfs een bekwaam actrice - met haar rol in de film 'Fado', waarin ze uiteraard zong, verdiende ze een uitverkiezingen tot 'Beste actrice van Portugal'.

Gedurende haar carrière maar ook na haar dood inspireerde ze legio zangers en zangeressen. Maar de werkelijke waarde van Rodrigues voor de fado en voor Portugal is nauwelijks in woorden te vatten. Om een idee te geven van hoezeer het land van haar hield: haar sterfdag was reden voor de regering in Lissabon om liefst drie dagen van nationale rouw in te lassen.