Wielrennen is Afzien (10 juli 2022)

Meyrueis, Lozère, 26 juni 1977. Warm, bewolkt weer. Ik pak mijn spullen uit mijn auto en zet mijn fiets in elkaar. Vanaf terrasjes kijken toeristen en inwoners toe. Niet-wielrenners. De leegheid van die levens schokt me.

De echte kenner zal 'm meteen herkennen, de openingszin van de wielrenklassieker De Renner van Tim Krabbé. Het boekje (157 pagina's) uit 1978 zal de afgelopen decennia onder het kussen van menig aankomend wielrenner hebben gelegen, ter voorbereiding op die ene koers, of die ene rit. Nooit zou beter worden beschreven hoe wielrennen voelde, schreef een journalist van The Guardian eens over het boek, dat volgens Volkskrant-columnist Bert Wagendorp dan toch ook echt geen sportboek was. Het was, aldus Gerrie Knetemann, een boek van iemand die 'het' gevoeld had, die 'het' had meegemaakt.

Maar wat is dat 'het' dan? Is dat het afzien tijdens de rit? Is dat het uitzicht aan de top? Zijn dat de verzuurde benen na afloop? Wat maakt dat duizend keer kapot gaan op de fiets zoveel jongens en meiden aanspreekt? En waarom is juist die lijdensweg misschien wel de essentie van fietsen?

In deze speciale uitzending van De Publieke Tribune, eenmalig op de vroege zondagavond, spreekt Coen Verbraak aan het eind van de eerste Tour-week met oud-wielrenners Henk Lubberding en Gert Jakobs over de zin en waanzin van het wielrennen.