#10 - Tour de France: Alpentoppen en dalen op Zwitsers asfalt (S11)

Na de koninklijke aankomst in Lausanne, waar Wout van Aert zich opnieuw als sterkste liet kronen gaan we vandaag de Alpen in. Mart en Martijn verheugen zich op de pijlsnelle afdalingen op het Zwitsers asfalt. 

Monsieur 69: Baardman Simon Geschke

Cofidis renner Simon Geschke kwam gisteren als 69e over de streep. Hij heeft zich deze Tour al goed laten zien. Zo reed hij in de etappe naar La Planche des Belle Filles in de Kopgroep met onder meer landgenoot Maximilian Schachmann. Beiden zijn terug te voeren naar de Berlijnse wielerschool. De familie Geschke kwam uit Oost-Berlijn, de voormalige DDR en vader Jürgen was zelf een zeer goede baanrenner. Hij vertegenwoordigde zijn land drie keer op de Olympische Spelen en was ook wereldkampioen op de sprint. Na de val van de muur opende vader Geschke een wielerzaak met de naam “Mit Rad und Tat”. 

Joost weet dat Simon Geschke een hond heeft die naar de naam Jimmy the Frenchy luistert en die ook zijn eigen Instagram account heeft. 

Verder valt Geschke op in het peloton door zijn volle baard. Maar hoe aerodynamisch is dat? Martijn plaatst er zijn vraagtekens bij: “Ik las in een wetenschappelijk artikel dat het niet scheren van je benen zo drie watt scheelt. Blijkbaar is er goed uitzien belangrijker.” 

Canon der vaderlandse Tourgeschiedenis: Erik Breukink 

Mart ligt het doopceel van Erik Breukink. De Tukker die de Tour in 1990 had kunnen winnen  maar een verschrikkelijke etappe over de Tourmalet verpestte die droom. Breukink had en slechte dag en ditto fiets. Hij moest drie keer van de fiets en gaf minuten toe op Greg Lemond die dat jaar voor de derde keer de ronde won. Breukink won op de voorlaatste dag nog de tijdrit rond Lac de Vassivière met overmacht maar moest met een derde plek in het eindklassement genoegen nemen. Daarna volgde het rampenjaar 1991 toen Breukink en de hele PDM Ploeg ziek de Tour moest verlaten na het toedienen van het middel Intralipid. In 1992 reed Breukink nog een keer een toptien klassering in de Tour, de jaren erop -toen Epo het peloton veroverde- werd Breukink steeds meer een figurant. Na zijn wielercarrière zat hij nog twee jaar naast Mart als analist. “Hij deed dat zoals hij ook fietste: keurig, maar net niet goed genoeg.”