Column Frank Heinen: Steven Bradbury
- Nieuws
- Column Frank Heinen: Steven Bradbury
Eigenlijk… Eigenlijk had Steven Bradbury ten tijde van de Spelen van 2002 al twee keer dood moeten zijn. Acht jaar geleden kreeg hij, tijdens een val, een schaats in zijn been en bloedde hij bijna dood op het ijs.
En nog maar anderhalf jaar geleden brak hij zijn nek.Niet zijn middenvoetsbeentje. Zijn nek. Ze zeiden: "Je schaatst nooit meer." Het is kortom al mooi dat hij hier is.
Hij haalde de Spelen. Ondanks, ja, alles. Gleed soepel door de eerste ronde. Om eerlijk te zijn: hij was zelf verrast hoe makkelijk het ging. Daarna, in de kwartfinale, leek hij er toch echt uit te vliegen. Gaf niet: het was al mooi dat hij hier überhaupt was.
Tot de man voor hem gediskwalificeerd werd. Toen mocht Steven Bradbury nog een rondje door. In de halve finale was hij omringd door grote namen, bekende shorttrackers. Betere rijders dan hij. Fitter. Jongens die er niet net een jaar revalideren op hadden zitten.
Niet juichen. Niet juichen!
En Steven Bradbury zette zich achteraan en dacht: het is al mooi dat ik hier ben. Op bescheiden afstand reed hij die halve finale uit, als iemand die er niet helemaal bij hoort, als de amateur die schrikt van het profpeloton waarin hij per ongeluk is beland.
En toen, in de laatste ronde, gingen ze een voor een onderuit. Dominosteentjes in lycra. En terwijl hij als tweede over de finish gleed, dacht hij: niet juichen. Niet juichen. Gênant.
Op hol geslagen beest
Natuurlijk: hij is geen koekenbakker. Geen halvegare met een helm. Hij is topsporter. Hij is 28. Hij is niet iemand die een loterij heeft gewonnen. Hij is Steven Bradbury, verdomme. Weer zoeft hij als laatste door de bochten. De staart van een op hol geslagen beest.
En steeds weer die ene gedachte, die bochtjes maakte in zijn hoofd. Het is al mooi dat ik hier ben. Het is al mooi dat ik hier b-….
Vanavond vanaf 20.30 uur in Langs de Lijn En Omstreken meer over de Olympische Winterspelen in Zuid-Korea.
