De tuin en de prinsen
- Nieuws
- De tuin en de prinsen
Een riant groen plein met veel bomen, voluptueuze liggende, stenen naakten in het glad geschoren gazon aan weerszijden van het brede, bekiezelde wandelpad, gulle fonteinen en het monumentale station met de markante, ranke kloktoren er recht tegenover. Deze negentiende-eeuwse Jardin du Champ de Juillet is een van de mooiste plaatsen van vertrek in deze Tour, pal aan de klassiek Franse Avenue de la Libération, het begin van de etappe.
Gistermiddag heb ik er een half uur rondgelopen in alle sereniteit. De zon scheen voor het eerst uitbundig. Ik was domweg gelukkig in Limoges, mooie stad aan de rivier de Vienne, type verborgen parel. Ik houd van de stad sinds ik er voor de eerste keer was, de Tour van 1988.
Een mooie ochtend lang zal alles op en om dat keurig gestileerde Veld van Juli gevuld zijn met de verwachtingsvolle ambiance voor een etappe met een aankomst op hoogte, in Le Lioran. Alle namen zullen rondgalmen, behalve die van de Prince of Wales. Ik bedoel niet de oudste zoon van de Engelse koningin Elizabeth, Charles, de Prins, zo vermoeid van het schier eeuwigdurende opvolgen. Op 1 juli was hij nog op Franse bodem, bij de honderdste herdenking van de macabere Slag om de Somme. Het was een dag voor de start van de Tour die een groot eerbetoon werd aan de bevrijders van Normandië. Charles was toen alweer terug, niet in Wales overigens.
Het is bijna zes en een halve eeuw geleden dat Limoges getroffen werd door haat en huiver. Edward van Woodstock, de middeleeuwse Prins van Wales kwam zijn gram halen, omdat de stad weer onder het gezag was gekomen van de Franse vorst Karel V, ondanks de belofte die de bisschop hem had gedaan in een dubbele agenda vol aardse list en laagheid. De beoogde opvolger van de Engelse koning werd vanwege de kleur van zijn wapenrusting ook de ‘Zwarte Prins’ genoemd. Voor hem was het geen sereen wandelen in Limoges. Hij liet drieduizend burgers afslachten. Het is zo’n feit dat in al zijn gruwelijke zwartheid blijft spoken in een stadsgeschiedenis.
De verhouding tussen Frankrijk en Engeland is altijd vol buitelingen gebleven. Ook in Parijs waren ze net als in andere Europese hoofdsteden niet blij met de drieste Brexit. Op dezelfde herdenking waar ook Prins Charles aanwezig was liet president Hollande wel weten dat de landen verbonden zullen blijven. Die boodschap was nog voor de vertrekkende premier Cameron. Kon hij mee thuis komen op Downing Street 10!
De Zwarte Prins is gecrepeerd voor hij zijn vader kon opvolgen. In het gebied waar hij huis hield hebben veel Britten een luxueus vakantieonderkomen, in vreedzame samenleving met de lokale bevolking. In de Ronde van Frankrijk is het aantal Engelse coureurs steeds meer toegenomen. De Fransen moeten ook pruimen dat er steeds weer een Engelsman wint – gewoonte die 10 jaar geleden nog voor onmogelijk werd gehouden. Ik denk aan Chris Froome – geen meedogenloze heerser, eerder een bescheiden kostschooljongen, met niets van Saganeske brutaliteit.
Ik denk ook aan de kleur van zijn ploeg, Sky. Zwart.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Tour de Jeroen
Jeroen Wielaert is voor de dertigste keer onderweg in Frankrijk. Hij vertelt eigenzinnige omgevingsverhalen over de culturele en sportieve kruispunten van de Tour de France. Waar de Grote Ronde komt, is hij al geweest...