Feesten in Fort Parijs
- Nieuws
- Feesten in Fort Parijs
[NOS] In het permanente vertoon van klassieke decors overtreft de start van de laatste Touretappe uiteindelijk de Grand Départ. Gisteravond raakte ik opgetogen bij het plotseling aanschouwen van het kasteel van Chantilly, mooi uitgelicht door de avondzon. Ik had het nooit eerder gezien, anders dan Le Mont-Saint-Michel, UNESCO-pronkstuk aan de Normandische kust waar de Tour op zaterdag 2 juli van start ging. Dit château heeft ook niet de enorme faam van het paleis van Versailles, het vertrekpunt van de laatste rit van 2013.
Christian Prudhomme heeft zo wel een probleem opgelost, als moderne zonnekoning van de Tour: er zijn teveel kastelen in Frankrijk. Chantilly stond in een soort wachtrij en wordt nu vorstelijk beloond. Aan Chris Froome de eer om er in het geel voorlangs te rijden, later in de middag, als Lord aan het hoofd van het peloton. Een nieuw bewijs van British Rule in Frankrijk, vlak na de Brexit. Het is een paar dagen nadat ik in de buurt van Megève in dikke kalkletters een variant op het asfalt zag staan: FREXIT.
Dat Chateau van Chantilly is een gelikte afronding in het totaalbeeld van de televisiebrochure Tour de France. Zo wil Prudhomme het graag als voormalige televisieverslaggever en hij doet dat in samenspraak met goed betalende Franse gemeentebestuurders. Het zal ze allemaal een zorg zijn dat het een droombeeld geeft van Frankrijk als keten van romantische idylles. De helikopters blijven ver weg van de beruchte banlieus, de wetteloze buitenwijken waar kwade gedachten opkomen bij individuen die geen raad weten met hun leven.
Het is niet lang fietsen van Chantilly naar Parijs. Het zou een zorgeloze zondag moeten worden met champagne op de fiets – de laatste etappe is op sportief gebied al jaren een farce. Van boven uit de helikopters zullen geen kantelen en transen in beeld komen. Parijs is geen Carcassonne. Toch krijgt de hoofdstad van Frankrijk opnieuw trekken van een burcht: Fort Parijs. Twee weken na de finale van het EK-voetbal in het Stade de France zullen de Champs Elysées en omstreken de best bewaakte infrastructuur zijn sinds de Tour de France er voor het eerst afsloot, halverwege de jaren zeventig.
Het doet me denken aan Day of the Jackal, de verfilming uit 1973 van het boek van Frederick Forsyth over een rechts-radicaal complot om de Franse president Charles de Gaulle te vermoorden. Het is een en al dreiging, maar het loopt net goed af.
Nu is niet de Franse president het doelwit, maar zijn er zorgen over de Tour. Ik merkte daar gisteravond niets van, bij aankomst in Montmartre. Parijs was Parijs, met late zomerse terrassen. In het Village Départ klonk de voorbije dagen rond de dorpspomp van de Tour dat er in Parijs een overmacht aan politie aanwezig zal zijn – te veel voor onverwacht onheil, zoals recentelijk nog in Nice.
Het gaat erom niet bang te zijn en een groot feest te maken van de traditionele slotronden van de Tour. Het moet digne zijn, waardig. Als het goed is wordt het een sprint tussen Peter Sagan en een paar Duitsers, wordt Chris Froome voor de derde keer gehuldigd als Engelse Tourwinnaar en jubelen de Fransen over de nummer twee, Romain Bardet. Dat zal een opluchting zijn, maar nog geen oplossing voor de problemen waar Frankrijk mee worstelt.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Tour de Jeroen
Jeroen Wielaert is voor de dertigste keer onderweg in Frankrijk. Hij vertelt voor NPORadio1.nl eigenzinnige omgevingsverhalen over de culturele en sportieve kruispunten van de Tour de France. Waar de Grote Ronde komt, is hij al geweest...