Op Grand Colombier strijden voor la liberté

Het was een adembenemende rit omhoog. De uitzichten waren fabuleus, de paden steil, de bochten krap, de omgeving bosrijk en groen. Af en toe passeerde ik een eenzame fietser (tweewielers waren vooralsnog wel toegelaten), bezig aan een lijdensweg naar boven, kilometers lang. Een puber die met zijn vader aan het stoempen was op de pedalen, verzuchtte dat hij hoopte dat de top aanstaande was. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen de jongen te vertellen dat hij nog negen kilometer moest klimmen.

Op drie kilometer van de top zag ik rechts op een weiland een gelegenheidsparking voor campers. Ik kom ze wel vaker tegen tijdens deze Tour. Het is voor de autoriteiten dé manier om een wildgroei aan campers in de berm te voorkomen. Hier, op de Grand Colombier, stonden er zo'n vijftig, pal naast elkaar.

Opzienbarender was het tafereel op het pad, waarover de renners zich zondag een weg naar boven moeten banen. Daar stonden ongeveer honderd mensen samengepakt. Tussen hen in stonden groepjes gendarmes. Aan de wilde armgebaren van de toeristen kon ik zien dat de ontmoeting met de agenten bepaald geen vriendelijk karakter had.

Een Nederlander sprak mij aan. Hij had hier een dag eerder al zijn camper geparkeerd, net als vele anderen. Dat mocht ook gewoon. En dus leken deze gelukkigen verzekerd van een fantastische plek om de koers live te volgen. Totdat de gendarmes zich meldden met het vriendelijke, doch dwingende, verzoek om de berg zo snel mogelijk te verlaten. Opdracht van de prefect, een corona-maatregel, last minute genomen. Het peloton moest en zou een lege berg treffen.

De verontwaardiging en het onbegrip bij de toeristen was enorm. Opstandig werden ze van zoveel onrecht. Er werden volksliederen aangeheven. Een man claxonneerde recalcitrant. Een gendarme kreeg van een Fransman te horen dat die hem weliswaar persoonlijk niets verweet, maar dat het systeem niet deugde.

De agenten op hun beurt liepen langzaam langs de campers. Er werden nummerborden genoteerd, foto's gemaakt, namen van toevallig aanwezige journalisten opgeschreven. In gesprek met de toeristen maakten zij duidelijk dat het niet opvolgen van de orders zou leiden tot een boete. In het uiterste geval werd de camper weggesleept. De Grand Colombier moest leeg zijn.

Een aantal Duitsers schikte zich in het lot en begon aan de afdaling, terwijl de Fransen riepen: 'Blijf hier, ga niet weg!' Een Fransman naast mij constateerde hoofdschuddend dat het hem niets verbaasde dat de Duitsers als eerste gingen. Die zijn van de discipline, lichtte hij toe. En bang voor de consequenties. Heel anders dan Fransen, die staan voor hun zaak. Wat er ook gebeurt, ík blijf, zei de Fransman-op-leeftijd stellig. Die boete neem ik voor lief. Om daar ietwat melodramatisch aan toe te voegen: 'Vanwege de vrijheid! La liberté!'

Mij niet gezien, stelde een Nederlander in een camper, die op het punt stond weg te rijden. Deze strijd is niet te winnen. 'Anders komen die agenten met forsere maatregelen. Dat ga ik niet afwachten.' In de wei even verderop stonden de koeien te eten, grote bellen om de nek. Soms keken ze even naar de commotie vlak voor hen, om daarna weer rustig verder te grazen. Zíj zien de renners wel voorbijkomen, in die verzengende slotklim naar de top van de Grand Colombier.