Een gesloten deur is ook een belangrijk shot

Ze staan volop in de spotlights, de Oranje-speelsters. Maar het valt in het niet bij de taferelen die we meemaken bij het trainingsveld van Japan. Ruim dertig journalisten zijn vanuit het Land van de Rijzende Zon naar Frankrijk gekomen om iedere, maar dan ook echt iedere stap van de voetbalvrouwen vast te leggen. Dus staan ze en masse klaar om de aankomst van de spelersbus te registreren.

De persman van de ploeg instrueert de cameramannen nauwgezet waar ze hun statief moeten plaatsen, zodat de nationale voetbaltrots straks een vrije doorgang heeft. Als de bus is aangekomen en de deuren zijn geopend, is er een continu geklik van camera's. Verslaggevers begroeten de speelsters met een kleine buiging en een Japanse variant op 'goedemorgen'. De groet wordt door de internationals beleefd beantwoord.

We krijgen nadere instructies van de persman. Het is de bedoeling dat we door dát hekje naar de tribune lopen, vanwaar we 15 minuten mogen toekijken. "Only fifteen minutes!", zegt hij er nadrukkelijk bij. Dat klinkt serieus. Een Japanse cameraman vertelt mij dat iedereen zich er keurig aan houdt. Marchanderen met de afspraken, stiekem toch een glimp opvangen van een zeer geheime training, daar doen ze niet aan. "In Japan zijn we gewend de regels op te volgen”, zegt de cameraman. "Wij vormen één team met de perschef."

De cameraman heeft vanuit Japan een duidelijke opdracht meegekregen. Film alles, en let op details. Het kijkersvolk thuis krijgt geen genoeg van de voetbalheldinnen en wil alles weten. Wat ze eten, waarover ze praten. De man moet standaard een shot maken van een dichte deur, de symboliek van een besloten training spat daar immers vanaf.

Beleefdheid en beheersing zijn er ook na afloop van de training, als de camera’s op gezag van de perschef moeten worden opgesteld op een smal stoepje. Schouder aan schouder staan de televisieploegen naast elkaar. Maar vóór hen laten ze een ruimte van een meter tot een dranghek, waarachter de speelsters gaan staan. Zo wordt het interviewen op afstand. Wij, Nederlanders met decibellen, verbazen ons erover dat interviewer en international elkaar kunnen verstaan, zo zacht praten ze beiden. Een hengel met een microfoon hangt als een soort reuzenbromvlieg boven de speelster om haar ongetwijfeld diepgaande bespiegelingen te registreren.

Of dat ook écht zo is, heb ik niet kunnen controleren. De Japanse voetbalvrouwen lopen het liefst hard door als ze in een andere taal worden aangesproken. Hoewel enkelen actief zijn in Europa, bij Olympique Lyon of Bayern München, en naar verluidt het Frans of Duits wel machtig zijn, wagen zij zich er niet aan. De perschef had mij vooraf al gewaarschuwd. Het is niet zozeer de taalbarrière. "They are shy, supershy", zei hij. De verlegenheid klinkt ons misschien wat vreemd in de oren. Wij zijn gewend aan een mondige Merel van Dongen en Sherida Spitse, die zegt dat ze 'een beetje schijt heeft' aan kritiek. Maar het verschil met ‘zijn’ speelsters, legt de chef uit, is dit: "They are Japanese."