WK-column: Wat is erger, leedvermaak of gemist worden?

Bijzonder toch, dat de hele wereld zich verkneukelt bij de uitschakeling van wereldkampioen Duitsland. Zou het ook die proporties hebben aangenomen als die wereldkampioen Spanje zou heten, of Frankrijk, of Italië? Ik denk het niet. Om de één of andere reden maken de Duitsers dat bij ons los. Maar naar die ‘één of andere reden’ ben ik nog een beetje zoekende.

De tijd dat de -overigens eenzijdige- animositeit tussen Nederland en Duitsland ongezonde vormen aannam, ligt gelukkig achter ons: De fluim van Rijkaard, de tierende Hans van Breukelen tegenover Rudi Völler, het Duitse shirt, waarmee Ronald Koeman zijn achterwerk afveegde. Laat ik met gevoel voor understatement zeggen dat we nogal opgefokt waren.

Ganz toll

Anno 2018 is de situatie anders. Arjen Robben is een held bij Bayern München, en dat vinden we ganz toll. Die Mannschaft bestaat allang niet meer uit een collectie renpaarden, maar uit technisch begaafde voetballers. Toen Duitsland in 2014 Argentinië versloeg in de WK-finale, vonden velen dat verdiend.

Misschien is het omdat Duitsland het vrijwel altijd ver schopt op een EK of WK. Dat een zekere jaloezie zich van ons meester maakt. Vinden we het stiekem mooi als een van de favorieten struikelt. De sympathie ligt toch doorgaans bij de underdog.

Ik heb met ze te doen, met al die Duitsers die de komende maanden bij ‘ons’ vakantie komen vieren en dan al die grappige opmerkingen moeten slikken. Twee jaar geleden was ik als verslaggever bij het EK in Frankrijk. Inderdaad, een EK zonder Nederland. Er ging geen dag voorbij of mijn NOS-microfoon inspireerde Belgen, Duitsers, Fransen, Spanjaarden tot overigens bijzonder obligate grappen. “Zeg, waar is Nederland eigenlijk?”. Of: “Ben je verdwaald?”. Na vier weken kon ik een Top 40 van slechte grappen maken.

Dit jaar kwam ik in Kaliningrad, rondom de wedstrijd Engeland-België, een fan tegen van de Rode Duivels. Toen hij riep: “Hé NOS!”, zette ik mij alweer schrap voor de volgende Oranje-mop. Maar niets bleek minder waar. De man heeft in vijf minuten minstens zes keer gezegd hoe jammer hij het vond dat Oranje er niet bij is. Dat het een aderlating is voor het toernooi, ook vanwege het ontbreken van Oranje-fans. Dat hij weliswaar niet graag met België tegen Nederland had gespeeld, maar dat hij hoopte dat we snel weer aanhaken.

Het was ontroerend om deze rijkelijk beschilderde Duivel zo welhaast liefkozend over Oranje te horen praten. En tegelijkertijd vroeg ik mij af wat nu eigenlijk erger is: dat mensen uit een gevoel van leedvermaak slechte grappen op je afvuren? Of dat ze je missen? Dat laatste is eigenlijk veel pijnlijker.

Leuke column? Hieronder vind je meer columns vanuit Rusland!