WK-column: Vol verwachting klopt het hart der duivels

De dag voor de wedstrijd merk je in de Kazan Arena dat het lichtjes begint te broeien. De persconferenties van de ploegen worden druk bezocht. De coaches van beide landen steken de loftrompet over de aanstaande tegenstander, maar wijzen ook fijntjes op de kwaliteiten van hun eigen team. Je merkt aan alles dat dit een duel is, dat ook zomaar een halve finale had kunnen zijn. Of een finale. Voor allebei de landen geldt hetzelfde. Het toernooi eindigt abrupt in een deceptie, of het is de opmaat naar meer moois.

Voor België is de confrontatie met Brazilië zoveel meer dan de clash met een grootmacht. De Duivels hebben het gevoel dat het nu, in 2018, moet gebeuren. Na jaren van bouwen, van rijpen, van vallen en opstaan. Het is een proeve van bekwaamheid. Nu moeten Hazard, De Bruyne, Courtois en Lukaku laten zien dat ze ook met de nationale ploeg de absolute wereldtop aankunnen. Niet meer slechts de complimenten krijgen, maar een klinkend resultaat neerzetten.

Op het WK spelen tegen de vijfvoudig kampioen levert onvergetelijke herinneringen op. Dat was bij Oranje niet anders. Ik zie nog die vrije trap van Branco, die doelman Ed de Goey passeerde in 1994. We verloren met 3-2, terwijl we juist zo knap een 2-0 achterstand ongedaan hadden gemaakt. Vier jaar later...Oranje leek onoverwinnelijk, zeker na die spectaculaire zege op Argentinië. Maar in het Stade Vélodrome van Marseille vlogen we eruit op strafschoppen. Twee keer bezorgde Brazilië mij een keiharde kater, zonder dat ik er ook maar één caipirinha voor hoefde te drinken.

Dronken van geluk worden na een ontmoeting met Brazilië kan ook. Ik was erbij in 2010 in Port Elizabeth, waar Jack van Gelder in gedachten al zijn koffers aan het pakken was, maar Wesley Sneijder de wedstrijd letterlijk op z’n kop zette. Nog nooit heb ik een duel zo enorm zien kantelen. Op de tribunes keken we elkaar aan met een blik van: wat gebeurt hier? Dit kan toch helemaal niet.

Vier jaar later stond de eer op het spel in Brasilia. Wereldkampioen konden wij niet meer worden. Brazilië ook niet na de 7-1 oorwassing tegen die Mannschaft. De tribunes van stadion kleurden geel, het was heel duidelijk dat ‘Brasil’ een thuiswedstrijd speelde. Maar Oranje liet zich niet gek maken door de ambiance en won afgetekend met 3-0. En het was heerlijk om dat uitverkochte stadion zo stil te horen vallen.

Dát is wat ik de Rode Duivels en hun fans ook toewens. Dat het een duel wordt dat tot in de eeuwigheid in het collectieve Belgische geheugen gegrift staat. Een wedstrijd, waarover men over 30 jaar nog praat. En dan hopelijk als de wedstrijd die de definitieve doorbraak van de Duivels markeerde.

Leuke column? Hieronder vind je meer columns vanuit Rusland!