Abdelkader Benali: 'Afscheid van Rusland, een paar opmerkingen'

Een grote groep Haagse supporters trok na de wedstrijd tegen Spanje een meters lang spandoek mee waarop geschreven "Schilderswijk," hun boodschap was fel: de FIFA gebruikt de VAR alleen voor het bevoordelen van de Europese landen. Het gebruik van technologie heeft de sport niet objectiever gemaakt, eerder subjectiever in de ogen van de benadeelde supporter. Wijd daar maar eens een duurbetaald congres aan.

Eindelijk kreeg Marokko waar het recht op had. Doelpunten in een wedstrijd vol strijdlust en spanning. Deze keer strafte Marokko de fouten van de tegenpartij af in plaats van omgekeerd. Uitblinkers op het veld toch weer de Nederlandse Marokkanen als Al Ahmadi en Amrabat. Die laatste is de grote held van de Marokkanen geworden. Bijgenaamd de Tank stal hij de harten van de supporters met zijn tomeloze inzet, aan waanzin grenzende dadendrang en openlijke kritiek op de FIFA. Alles recht uit het hart, rauw geserveerd.

Dat brengt me bij de stelling dat de Marokkaans Nederlandse voetballers het Marokkaanse elftal hebben gered. Zonder het controlerende werken van Al Ahmadi (hoeveel longen heeft die gast?) en het beulswerk van Amrabat, de dribbels van Bousouffa zou dit Marokkaanse elftal grijs ten onder zijn gegaan. Alleen Ziyech bleef achter.

De Nederlands Marokkaanse voetballer zouden voor een land spelen waar ze geen affiniteit mee hebben, behalve als vakantieland. Maar door voor Marokko te spelen kiezen ze er voor om zicht moreel te verplichten. Het is een existentiele keuze. Daar valt niet op af te dingen. Ze hadden die keuze ook niet kunnen maken en Marokko als vakantieland kunnen blijven beschouwen. Daarnaast brengen deze jongens een Europese voetbalcultuur mee. Ontbolsterd, ervaring en eigenwijsheid. Geen blad voor de mond. Maar ook nuchterheid en daadkracht. Allemaal van Hollandse bodem. Daar kan het Marokkaanse voetbal meer van gebruiken, niet minder. Die transparantie. Voetbal in Marokko is cynisch. Het niveau is laag omdat het voetbal teveel een speelbal is van krachten die weinig tot niets met de sport zelf te maken hebben. Voorzitters van voetbalclubs bekleden ook posities binnen de bond. Het is er handjeklap. Wedstrijden worden verkocht aan clubs die vechten voor lijfsbehoud. Achter de schermen is het oorlog, op het veld geschmier. In zo'n klimaat kan nooit een gezond voetbalcultuur groeien.

Een politieke partij in de Riffijnse kustplaats Nador heeft het plan opgevat om tenminste een boulevard naar Nouredinne Amrabat te vernoemen. Of hij hier blij mee moet zijn weet ik niet. Beter zou het zijn als Amrabat vraagt of ze niet een paar voetbalveldjes kunnen inrichten waar jonge kinderen uit kansarme milieus hun talenten kunnen ontwikkelen. Zo bouwt deze generatie mee aan de generatie van de toekomst en biedt het sport aan als perspectief.

Het waren twee enerverende weken. Voetbal is een prachtig spel, een wreed spel. Er zijn geen winnaars omdat de uiteindelijke winnaar geluk heeft gehad. Bij het kijken naar de wedstrijden viel me op hoe hard de strijd op het veld is. Om elke centimeter wordt gevochten. De strijd om erkenning is meedogenloos. En hoe langer je kijkt, hoe pijnlijker het wordt. Het is om die reden ook dat we de verliezer omhelzen en moeten koesteren. Die heeft harder gevochten dan zijn sterkere tegenstander en het dus ook meer verdiend. Maar de winnaar trekt aan het langste eind omdat hij meer ervaring met winnen heeft.

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Facebook en Twitter