WK-column: De muren van de Russische bureaucratie

Toch kom je als verslaggever ook in aanraking met het gesloten Rusland. En dat vraagt de nodige flexibiliteit. Het Bolsjoi in Moskou schept in ieder geval duidelijkheid. Een verzoek om een reportage te mogen maken over het wereldberoemde ballet-gezelschap wordt snel en resoluut afgewimpeld: 'wij doen niets met media'. Een hartelijk ‘spasiba’ voor de getoonde belangstelling zit er niet in, maar je weet tenminste waar je aan toe bent.

Een poging speelstad Kazan in de schijnwerpers te zetten als sportstad, die achtereenvolgens de Universiade, het WK zwemmen en het WK voetbal verwelkomde, verzandt daarentegen in een web van bureaucratie en hiërarchie. Mijn contact bij het plaatselijke Bureau van Toerisme verwijst mij door naar de grote baas van het Bureau. Die meldt mij dat dit toch echt een staatsaangelegenheid is en dat ik bij het Ministerie van Sport moet zijn. Ze is niet te beroerd om mijn verzoek in het Russisch door te sturen naar het Ministerie met het nadrukkelijke verzoek om mij terwille te zijn.

Van het Ministerie heb ik nooit meer iets vernomen. Ik vermoed dat mijn verzoek via de minister terecht is gekomen bij Poetin, die nog overwogen heeft er een VN-aangelegenheid van te maken, maar desondanks besloot deze prangende kwestie per Spoetnik naar buitenaardse atmosferen te schieten. Al is het waarschijnlijker dat mijn mail gewoon in een digitale, ministeriële prullenbak is beland.

Ook op het vliegveld van Kazan blijkt dat de nieuwe Russische gastvrijheid zijn grenzen heeft. Als mijn koffer in Moskou blijkt te zijn gestrand kom ik terecht op een kantoortje waar een vrouw in uniform achter haar bureau alle tijd neemt om een met veel stempels gedecoreerd document uit te schrijven waarin mijn koffer wordt geregistreerd. So far, so good. Bovenop het vel papier schrijft ze een telefoonnummer. Dat moet ik bellen als ik meer te weten wil komen over de voortgang.

Als het de dag erna nog niet tot een warm weerzien is gekomen met mijn geliefde koffer besluit ik het nummer te bellen. Aan de telefoon een nogal nors klinkende Russische dame. Ik noem mijn naam. Ze roept iets terug. Ik vraag of ze Engels spreekt. Het valt een seconde stil en dan schreeuwt de vrouw door de telefoon: ‘IN RUSSIAN!’.

Gelukkig, de receptioniste in het hotel biedt uitkomst en fungeert als tolk. Zo komt het allemaal goed en hebben we weer een Russische muur beslecht. Rustig blijven. Soms je verlies nemen. Dat helpt het beste, heb ik na drie weken Rusland besloten. En ik moet lachen als ik in de stadions een vrijwilliger zie lopen met een bord waarop staat: ‘Is everything okay?’

Leuke column? Hieronder vind je meer columns vanuit Rusland!