Tom Dumoulin over prestatiedrang: 'Ik was mezelf voorbij gereden'

Buitenstaander

Terugkijkend op zijn carrière in de topsport, realiseert Dumoulin zich dat hij altijd een beetje een buitenstaander was in de wielerwereld. "Die sportwereld intrigeerde mij natuurlijk enorm, maar ik voelde me niet helemaal onderdeel van die wereld en begreep het ook niet volledig. Dat is altijd zo gebleven, zelfs in mijn topjaren."

Het was de competitiviteit waar de voormalig wielrenner zich niet goed in kon vinden. "Voor mij was het niet waard om een beest te worden op de fiets. Als de sprinters de finish roken, gingen ze erop af als een stier op een rode lap. Eenieder die daarbij in de buurt kwam, kreeg een beuk. Ik vond dat eng en was altijd die persoon die in de remmen kneep." Veiligheid en gezondheid bleven altijd de prioriteiten voor Dumoulin. "Ik ging niet mijn leven riskeren voor een wedstrijd. Ik dacht aan mijn toekomst, maar dat zag ik weinig bij anderen, en daar had ik wel moeite mee."

Toch had hij zelf ook een sterk competitiegevoel zodra hij een doel voor ogen had. "Als ik een droom wilde waarmaken, kon ik daar heel veel voor laten. Dan hoefde je bij mij niet aan te komen met half werk, en kon ik figuurlijk de nek omdraaien van de concurrent." Dumoulin stelde echter wel grenzen voor zichzelf. "Ik ben altijd sportief gebleven en wilde de concurrentie enkel met mijn benen pijn doen, zoals dat hoort."

Val in Vuelta

Er waren meerdere momenten die bijna het einde betekenden van Dumoulins sportcarrière. Zijn valpartij in de Vuelta in 2012 had hem zelfs bijna zijn leven gekost. "Dat was een moeilijk moment," vertelt Dumoulin. "Ik had eenzaam kunnen sterven. Mijn ouders hadden dan een bericht kunnen krijgen dat ik was gevallen en er niet meer was."

Recentelijk bezocht het hij bij toeval de bocht waar het incident plaatsvond. "Ik reed de berg op en dacht: verdorie, de val was op deze klim. Ik ben toen bij de bocht geweest." Met moeite zoekt hij de woorden om erover te vertellen. "Ik vind het lastig om over te praten, maar het is zeker een moment geweest dat mij enorm heeft gevormd en jarenlang onbewust bewust heeft gemaakt van de gevaren van de fiets." Tijdens de jaren van zijn fietscarrière heeft Dumoulin ook niet meer kunnen genieten. "Ik heb nooit kunnen ontspannen tijdens het fietsen, er is altijd prestatiedruk geweest en een gevoel van angst.’

De top

Het winnen van de Giro D’Italia was het hoogtepunt van Dumoulin’s carrière. "Opeens stond ik écht aan de top, maar het was niet zo geweldig als ik had nagestreefd. Ik begon steeds meer de moeilijke kanten te ervaren en mij steeds minder vrij te voelen." Hij begon zijn perspectief te verliezen. "Ik had een topjaar gehad, en dan? Zo mooi als de Giro zou het nooit meer worden. Daarnaast realiseerde ik me dat ik altijd hard moest trainen en ongezellig moest zijn bij familie en vrienden, maar bijvoorbeeld ook altijd uit huis was." Toch stopte Dumoulin nog niet. "Ik had oogkleppen op. Ik was bezeten geraakt van het moeten presteren. Ik zag ook geen andere weg op dat moment. Maar toen hij weer de weg op ging, merkte hij dat het niet meer lukte. ‘Ik kwam vanaf dat moment niet meer vooruit."

Tijdens de coronapandemie ontdekte Dumoulin dat hij een eind moest maken aan zijn sportcarrière. "Ik zat totaal niet goed in mijn vel en had helemaal geen balans meer in mijn leven. Er was normale Tom uit Maastricht en er was Tom Dumoulin, de wielrenner. Maar door die bekendheid was ik altijd Tom de wielrenner, zelfs als ik mijn hond uitliet of een koffietje dronk in de stad. Het ontkwam me niet meer en ik was altijd aan het piekeren." Tijdens de pandemie nam Dumoulin voor langere tijd therapie. Hij maakte online bekend dat hij zou stoppen met zijn sportcarrière. Nu kijkt hij tevreden terug. "Ik kan er nu met veel meer compassie op terugkijken. Wat ik allemaal heb gedaan is erg bijzonder geweest."