De carrières van Achtereekte en Van Kerkhof lezen als zelfhulpboeken: 'Topsport zit vol levenslessen'

Achtereekte genoot die weken in Pyeongchang van haar gouden race. En kijkt nu lachend terug op hoe ze het jaar voor haar grootste succes met de zenuwen in haar keel aanklopte bij de ploeg van Jac Orie.

"Ik vond het heel spannend om hem te bellen. Hem aanpreken op de baan, durfde ik niet. Hij heeft toch een bepaalde attitude. Maar ik dacht: 'Nee je hebt het lef, je gaat hem nu bellen'. Maar elke keer nam hij niet op, dus elke keer was ik voor niets zenuwachtig. Uiteindelijk zat ik op de fiets toen hij terugbelde. Ik had niet door dat hij het was en toen had ik opeens Jac Orie aan de telefoon. Toen zei hij: 'Ik ga erover nadenken'. Na wat tests, belde hij uiteindelijk vrij snel terug: dat hij het wilde doen."

En zo maakte Achtereekte opeens deel uit van de grootste schaatsploeg van de wereld. Het bleek in Pyeongchang een winnende match, al was niet alles even makkelijk. "Het is een bepaalde cultuur waar je aan toe moet zijn. Ik denk dat ik eerder niet het lef had en het zelfvertrouwen om daarin te overleven. Je wordt met een grap wel op je plek gezet. Als dat je te veel raakt, als je dat serieus neemt en overal op hapt, wordt het wel zwaar. Sven maakt nog steeds de grap over mijn race in Pyeongchang: 'Carlijn struikelde per ongeluk het podium op'. Het klinkt onterend richting mij. Ik weet wel dat hij het grappig bedoelt. Daar moet je wel tegen kunnen."

Loodzware periode

Van Kerkhof: "Ik laat met mijn medaille in Pyeongchang zien aan de toekomstige generatie: het kan! Je kan als Nederlandse vrouw in het shorttrack een medaille winnen. Daar ben ik het meest trots op. Door alles wat ik heb meegemaakt, is relativeren ietsje makkelijker. Eigenlijk is dat als topsporter helemaal niet goed. Nu moet het, dan is het fijn dat het lukt."

Aan de medailles van Pyeongchang gingen voor Van Kerkhof een loodzware periode vooraf, die ook na de Spelen nog maanden zou duren. Er werden bij haar afwijkende bloedwaarden geconstateerd. Het was een lang juridisch gevecht om haar onschuld te bewijzen. Dat lukte haar uiteindelijk.

Van Kerkhof: "Als ik daar nu aan terugdenk: dan had ik vandaag - vlak voor de Spelen- nog een rechtszaak om mijn onschuld te bewijzen. Nu denk ik: 'Hoe heb ik dat allemaal kunnen doen? Ik heb er geprobeerd kracht uit te halen. Ik dacht: tegenslag overkomt me om me sterker te maken. Ik zal het nodig hebben om straks op de Spelen te presteren."

Otter zei: 'Je hebt er niets aan'

"Natuurlijk zat ik in het begin in zak en as. Mijn coach Jeroen Otter zei: 'Je hebt er niets aan om je zo te voelen. Je hebt er alleen maar jezelf mee'. Natuurlijk werd ik boos en dacht ik: 'Wat zeg je'? Maar hij had wel gelijk. Het is menselijk, ja klopt. Maar als topsporter is het wel goed voor mij geweest. Ik heb echt gedacht: 'Ik zal ze eens laten zien wie ik ben'. En 'Beslissen zij dat ik moet stoppen met mijn carrière? Iedere wedstrijd was voor mij een motivatie om het goed te doen. En steeds dacht ik: 'Ik zal het wel nodig hebben om op de Spelen goed te zijn'."

Ook Achtereekte voerde na haar titels vaak een gevecht. En dan met name met de druk die er bij die titel kwam kijken. "Die heb ik als zwaarder ervaren dan dat ik had gedacht. Bij elke wedstrijd waar ik aan de start stond, kwam die speaker weer. Ik dacht echt: hou er nou eens over op. Natuurlijk is het wel heel mooi. Het zorgde voor een niet-ontspannenheid. Daar heb ik tot de dag van vandaag nog wel eens last van. Nog best vaak, ja."

Commando's

Ze keek op tv naar het programma Special Forces Vips en herkende zich in iets wat er daar gezegd werd. "Een van die commando's zei: wil je winnen of wil je niet falen? Vooral die tweede zin. Dat kwam zo binnen. Ik dacht: zo sta ik best wel vaak aan de start. Deels is dat karakter, maar sinds mijn olympische titel is dat wel veel erger geworden."

"Jac zegt wel eens: 'Als het niet lukt moet je dan de gevangenis in? Of krijg je dan een taakstraf'? Dat relativeert wel. Maar je eigen hersenspinsels, heb die maar eens onder controle."=

Van Kerkhof en de rest van de shorttrackploeg Pyeongchang ook naast de baan het nodige mee. De gouden medaille van Suzanne Schulting maakte de sport in een klap volwassen. Maar er was ook het ongeluk van Sjinkie Knegt, die brandwonden over een groot deel van zijn lichaam opliep en er was de dood van Lara van Ruijven.

Van Kerkhof: "Het zijn wel levenslessen ja. Nu anderhalf jaar later, heb ik dat een plekje gegeven. En denk ik vaak aan haar op een positieve manier. Als we dan iets leuks mee maken denk ik: 'Oh Lara had dit ook leuk gevonden'. We denken op een mooie manier terug aan haar, en het een beetje voor haar te doen. Het was onze gezamenlijke droom. Dat goud was een droom van haar. Door dat hartje op het pak, en de herinnering in ons hoofd, is ze er ook gewoon bij."