'We moeten accepteren dat het niet altijd goed komt'

'Als ik maar hard genoeg vecht'

Tessa Jonge Poerink heeft al sinds ze klein is één grote droom: actrice worden. Dat is sowieso al een niet gemakkelijk te bewandelen pad, maar voor Jonge Poerink ligt dat allemaal misschien nog wel iets ingewikkelder. Jonge Poerink is namelijk geboren als klein mens en heeft de botgroeistoornis achondroplasie. Ze is 1,25 meter. Maar dit hoeft allemaal geen probleem te zijn. Ze is koppig, werkt keihard aan haar droom en wordt als eerste kleine mens ooit aangenomen op een Nederlandse toneelschool.

Haar grote bewijsdrang naar de wereld zorgt ervoor dat ze ver komt. Als ze afstudeert ligt de wereld aan haar voeten, ze heeft veel werk, toneel én film, zit al meteen aan tafel bij PAUW en alles lijkt haar voor de wind te gaan. Tot ze een aantal jaar na haar afstuderen helemaal instort en voor het eerst beseft: ik ben klein en ik zal mijn hele leven ook nooit groot worden. Dat had ze haar hele leven ontkend. Stiekem had ze toch altijd de gedachte gehad: 'Het wordt beter, het gaat wel veranderen, mensen gaan mij accepteren, ik word lang'. "Als ik daar maar hard genoeg voor zou vechten, dan zou dat kunnen lukken."

Geen plaats voor verdriet

Hierdoor wordt ze geconfronteerd met een heel groot verdriet en ze heeft geen idee hoe ze daar mee om moet gaan. Iedereen in haar omgeving is lief, stuurt kaartjes met: 'Als je hier uit komt, ben je nog veel sterker'. Maar steeds meer rijst bij Jonge Poerink de vraag: kom ik hier wel uit? Gaat dit verdriet eigenlijk ooit wel over? Langzaam komt ze tot het inzicht dat dit niet iets is wat ze kan oplossen zodat het echt verdwijnt, maar dat ze moet gaan accepteren dat dit verdriet onderdeel is van haar leven.

Elène Zuidmeer kent Jonge Poerink sinds de toneelschool in Arnhem, daar zijn ze bevriend geraakt. En zij heeft haar vriendin terecht zien komen in dit proces. Zuidmeer onderzoekt waarom het zo moeilijk is om te gaan met een groot verdriet. Waarom krijgt het verdriet in onze maatschappij zo moeilijk een plaats en moet het zo snel mogelijk weer over zijn? Tessa merkt dat ze al die tijd haar verdriet aan de kant heeft gezet en haar klein zijn heeft ontkend om maar normaal te kunnen zijn, tot het niet meer ging. Maar als dat dan gebeurt: wat dan? Hoe ga je dan om met dat verdriet? En hoe doet je omgeving dat?

Het blijft bij ons

Elène interviewt de Vlaamse psychiater Dirk de Wachter over ontkenning, het wegduwen van verdriet, de onoplosbaarheid van ons bestaan en over hoe we een ander kunnen steunen die door een groot verdriet gaat. Want helpt het nou echt om te zeggen dat alles goed komt? Kan álles eigenlijk wel goed komen? De Wachter: "In onze succesvolle fantastische maatschappij moeten wij enkele dagen of, als het echt erg is, enkele weken verdrietig zijn en dan weer terug YES! fantastisch leven. Maar verdriet, verlies, rouw, het blijft altijd een stuk bij ons."