De bondscoach van Marokko is niet zomaar iemand

Bonfrère was in die jaren altijd een dankbare gast om even in onze radio-uitzending te bellen. Prachtig waren de verhalen over de ongepolijste voetballers in Afrika, voor wie tactiek slechts bijzaak was. Aan de coach, voor ons toch een Kuifje op avontuur, de taak er een eenheid van te smeden. Een team dat met een soort van strijdplan de zanderige veldjes betrad, terwijl vanaf bouwvallige tribunes vrolijke muziek klonk. En na afloop van de wedstrijd, uiteraard beslist door een magistrale solo van technisch vernunft, danste en zong de ploeg met de spelersbus de nacht in.

Ik moest daaraan denken toen ik mij verdiepte in Hervé Renard, de bondscoach van Marokko. Een rijzige Fransman van 49 jaar. Blonde haren, nét iets te lang. Bij wedstrijden vaak gekleed in een smetteloos witte blouse, waarvan de knopen nét iets te ver openstaan. Deze man moet gaan proberen het wonder van Rusland te laten geschieden voor de 'Leeuwen van de Atlas'. Een immense opgave na de nederlaag tegen Iran. Maar monsieur Renard is niet zomaar iemand. In Afrika heeft hij een CV opgebouwd om 'Vous' tegen te zeggen.

Het ging van assistent-coach van Ghana naar bondscoach van Zambia en Angola, naar clubcoach in Algerije, bondscoach van Zambia (reprise), Ivoorkust en Marokko. En dat in iets meer dan tien jaar tijd. Voordat u denkt: dat is weer zo’n opportunist die op iedere rijdende trein springt... Renard wint ook daadwerkelijk prijzen. Met Zambia bijvoorbeeld, de Afrika Cup in 2012. Een prestatie van formaat. Want Renard’s ploeg bestond uit spelers die allemaal woonden en speelden in hun vaderland. Iets zegt me dat de omstandigheden daar iets primitiever waren dan wat de sterspeler van tegenstander Ivoorkust, multimiljonair Didier Drogba, gewend was.

Als ik Hervé Renard bezig zie met de Marokkanen, dan zie ik een man met strenge blik, soms ook een open glimlach. Fanatiek, gedreven door emotie. Renard is er niet de man naar om á la Bonfrère met mooie anekdotes te komen over zijn belevenissen in Afrika. Hij doet professioneel zijn werk met een groep spelers, die nagenoeg allemaal actief zijn in Europese topcompetities.

Het echte pionieren in Afrika lijkt daarmee wel wat voorbij. En toch, een collega uit Marokko stelt dat het voor een trainer nog altijd lastig werken is op het continent. Improvisatievermogen is vereist, flexibiliteit idem. Niet in paniek raken als je tegen Lesotho speelt en je weet niets van de ploeg én het land. Niet raar opkijken als je vanuit Marokko via Europa naar Ghana moet vliegen, of op erbarmelijke veldjes in the middle of nowhere terechtkomt.

Hervé Renard laat zich niet gek maken, als zijn ploeg in het immense Luzhniki-stadion aantreedt tegen Portugal. En misschien hebben zijn 'Leeuwen' nog een onbevangen, ouderwetse Afrikaanse solo voor ons in petto.

Edwin Cornelissen is verslaggever bij NOS Langs de Lijn