WK-Column: Een wedstrijdkaart om in te lijsten

Er zijn ook Belgen met andere prioriteiten. En die kom ik dan weer tegen. Zie het maar als postzegels verzamelen, zegt de man in het rode shirt bij het Winterpaleis. Hij heeft mij zojuist gevraagd of ik nog gebruikte wedstrijdkaartjes voor hem heb. Voor mij, ik zeg het maar eerlijk, is zo’n ticket toch vooral een gebruiksvoorwerp. Een noodzakelijk stukje papier om het stadion in te komen. Daarna verdwijnt het doorgaans in een prullenbak. Maar voor deze Belg is dat als vloeken in de kerk.

Hij maakt deel uit van een netwerk van ticketverzamelaars. Onderling wisselen ze informatie uit. Heb jij die van Kroatië-Argentinië? Dan krijg je van mij die van Marokko-Iran. Het grote doel is om de hele WK-rits compleet te krijgen. Van wedstrijd 1 tot en met wedstrijd 64. "Gelijk als kleine kinderen dat met Panini’s doen." Dus bezoekt hij ruilbeurzen, heeft hij online contact met collega-speurders en staat hij na afloop van wedstrijden bij de stadions klaar om mensen te vragen naar hun kaartjes.

Doorzettingsvermogen heeft hij zeker, deze kaart-fanaat. Zijn collectie tickets begint al bij het WK van 1966. En het streven is nog altijd om de reeks compleet te krijgen. "Zo zoek ik nog van 1974 het kaartje van Joegoslavië-Zaïre in Gelsenkirchen. Als iemand het vindt, altijd welkom!"

Ergens zie ik wel wat in de kaartjesromantiek van de Belg. Als tiener deed ik hetzelfde met concertkaartjes. Van die glanzende tickets met foto erop van je grote held. Ik plakte ze zorgvuldig in plakboeken die ik zo nu en dan opensloeg om nog eens te genieten van dat fraaie toegangsbewijs, dat de poorten opende tot een memorabel optreden.

Dus stel ik mij zo voor dat deze Belg op z’n minst zijn WK-tickets inlijst en aan de muur hangt zodat hij ’s avonds laat, starend naar die prachtige vergeelde strookjes papier, nog uren kan wegdwalen in zijn hoofd, denkend aan historische wedstrijden op Wembley of in het Maracaña. Of dat hij zo’n kaartje nog eens van dichtbij bekijkt, zich hoofdschuddend verwonderend over het lettertype dat ze in 1986 gebruikten en hoe retro we dat nu vinden. Maar niets van dat alles. De kaartjes verdwijnen in een enveloppe. En c’est tout.

Eén vrees heeft hij wel, de verzamel-Vlaming. Door het voortschrijden der techniek is het weldra gedaan met zijn hobby. Nu, in Rusland, lopen mensen nog met echte kaarten in de hand. Maar het is een kwestie van tijd voordat iedereen zich met een e-ticket bij het stadion meldt. Alle reden dus om het finale-ticket België-Engeland van zondag in Moskou te koesteren, leg ik hem voor. "Ach", zegt de Belg terwijl hij het affiche op zich in laat werken. "We zullen wel zien. Eerst maar kijken of we die finale halen…"

Later op de avond vraag ik mij af of het nou bescheidenheid is die de Belg siert. Of dat ze gewoon realiteitszin hebben.

Edwin Cornelissen is verslaggever bij NOS Langs de Lijn.