Wij weten het niet

De Nederlandse sportwereld opent zich weer heel voorzichtig na een gedwongen 'ophokplicht' van 6 à 7 weken. De werkelijk oorverdovende stilte rond sportwedstrijden ging pijn doen, en die eerste trainingsbeelden waren toch als krokussen die uit de grond kwamen na een strenge winter. Kleur, geur en fleur.

Virtuele toernooien

Ja, ik vond het grappig te lezen dat Kiki Bertens een virtueel toernooi (Madrid) had gewonnen. Ze moet dus handig zijn op de apparatuur waarop dat toernooi verspeeld werd; dat is ook een kwaliteit nietwaar? En het gewonnen geld ging naar goede doelen. Ook prima.

Zoals het ook goed is dat de zusters Williams en Naomi Osaka dit weekend de virtuele tennisbaan opstappen om voor goede doelen te gaan spelen. Allemaal erg goed bedoeld, sympathiek zelfs, maar 'it is not the real deal', om het simpel te stellen.

Terwijl...

Terwijl de EK zwemmen voor de tweede maal verplaatst is en nu over de jaarwisseling wordt heen getild, terwijl Nederlandse zwemmensen een beetje stiekem in een Zeister bad oefenden. Terwijl de burgemeester van Liverpool bang is dat bij een naderend kampioenschap van de plaatselijke grote voetbalclub (sorry Everton…) hij een grote onontwarbare feeststad te besturen krijgt.

Terwijl LeBron James maar weer eens op het spreekgestoelte gaat staan en roept dat hij en zijn Los Angeles Lakers klaar zijn om weer te gaan spelen…terwijl, terwijl, terwijl…staan we met zijn allen, sportliefhebbers van over de hele wereld, bedremmeld aan de kant en zeggen in vele talen: "Wanneer kan er weer gespeeld worden?"

Rugby, handbal, judo, ijshockey, voetbal, karate, basketbal, wielrennen, atletiek, zwemmen, polo, tafeltennis, trampolinespringen, Gaelic football, volleybal, tennis…

Watermerk van deze tijd

Ja, tennis dus, daar breek ik me al weken het hoofd over. Kan je niet single-wedstrijden spelen (zonder publiek uiteraard). De speelsters/spelers komen nauwelijks bij elkaar in de buurt nietwaar? Ach wat…omdat we zo graag live-sport op de tv willen zien, bedenken we van alles en dus ook dit.

Maar? Wanneer kan er een echte partij gespeeld worden? Wanneer kunnen sporters weer vrij over de wereld reizen? Juist dat weet niemand. Dat was zo 7 weken geleden, en 3 weken geleden en nu nog steeds. En het zal zo zijn in mei, juni…en bijna moeiteloos kan je daar november en december achteraan plaatsen. Doemdenkers gaan veel verder: plak 2021 er nog maar rustig aan vast.

Injectienaald

Deze tijden dragen het watermerk van 'We weten het niet'. Totdat iemand een injectienaald omhoog houd en 'Eureka' uitroept. En we allen, als gekken, onze mouw opstropen en onze blote arm aanbieden: hier…alsjeblieft en dank je wel. Eindelijk!

De donderdagavond-uitzending van Jinek (het eerste deel tot de nieuwsbreak tenminste) was het allerbeste wat ik van alle talkshows gezien heb: vier medisch geschoolde mensen aan een tafel die het allen niet wisten, die in hun ziel gekriebeld werden door de geweldig in vorm zijnde gastvrouw en die hun twijfels, hun eigen zwakke momenten, hun hoop, hun daden en hun gevoelens prachtig voor ons neerlegden: een uitzending om te huilen zo mooi en wat bleef hangen was…'We weten het niet'.

De kwetsbare mens van 2020 in optima forma.

Wij weten het met zijn allen niet

En omdat we het niet weten, omdat onze gezamenlijke vijand zo onbekend is, kan werkelijk niemand zeggen dat we dan en dan weer competitiesport gaan spelen. De Duitsers schuiven hun Bundesliga per dag een week vooruit. Bij de ASO in Parijs blijven de ramen potdicht en weet niemand wat er zo overduidelijk aan zit te komen…uitstel.

Nescio ging ons dik een eeuw geleden voor. Een Nederlandse schrijver, J.H.F. Grönloh, die deze schuilnaam (Nescio) droeg hetgeen 'Ik weet het niet' betekent, schreef onder die naam meesterwerkjes (lees ze!!), maar zijn 'Ik weet het niet' is in 2020 oh zo actueel. Maak er maar een meervoud van: wij weten het met zijn allen niet.

Een stap terug: dat goede half uur Jinek, met die heel verstandig vertellende medisch geschoolde mensen, die wetenschappers die allen ooit geleerd hadden 'dingen juist wel te weten', en met hun kennis de medemens te kunnen beschermen tegen ziektes, moesten in hun eerlijke naakte bestaan stellen dat ze het niet wisten. Of dat een van hen een pizza-oven had aangeschaft. Welk een formidabele zijstap van deze rustige arts, welk een puur menselijke actie.

Trainen met de 1,5-meterregel

We kunnen en moeten blij zijn dat trainende topsporters weer iets mogen doen, anders dan over de de galerij van hun flatgebouw te rennen. De schaatsers mogen naar Heerenveen, de turners mogen de Epke-hal in, hockeyers mogen in het Wagener Stadion (de oerplaats van die sport in Nederland) aan de slag, maar moeten wel trainen met de 1,5 meterregel.

Daar hebben wij thuis aan de ontbijttafel even over zitten gissen: hoe doe je dat? OK, balletje naar elkaar toeslaan, sprintjes trekken, dat kan met inachtname van die regel, maar lekker pielen en draaien…ho maar. Toch, er kan weer, heel voorzichtig en uiterst beperkt, getraind worden en dat is een stapje vooruit.

Maar eenieder weet dat een sporter die traint dat altijd doet om later de getrainde oefeningen tot uitvoering in wedstrijdverband te leggen. En dat kan dus nog niet. (Top)sporters weten wanneer en hoe ze trainen met het oog op wedstrijden. Nu echter, weten we het met zijn allen (nog) niet. Voor mensen die altijd een half glas vol zien: natuurlijk er kan weer 'gewerkt' worden en dat is heerlijk voor al die betrokkenen.

Maar.

Omdat we het niet weten, omdat we niet weten wat de beroemdste virologen (en een vinoloog) ter wereld, alle regeringsleiders samen, beleidsbepalers, wetenschappers en bobo’s zullen gaan beslissen…kan er geen competitiesport met publiek op de tribunes verspeeld worden.

Wachten, wachten en wachten

Terwijl je de blije lach van het gezicht van Dafne Schippers als het ware kon afscheppen, worden de volgende Diamond League wedstrijden in serie afgelast. En dat wringt dan weer. Trainen doe je met een gericht doel, de trainingen van nu, hoe heerlijk dan ook voor de betrokkenen, zijn in principe zonder doel, zonder datum, zonder traject, zonder ziel en dat maakt het sportleven van nu zo fragiel.

'17 mei: caramboles van Dinky Toys'

Ik lees net dat Nascar op 17 mei weer terug is op de kalender. Er zal, zonder publiek op de tribunes, gereden worden op het circuit van Darlington in de staat South Carolina. Nou moet ik heel voorzichtig zijn met mijn woorden, maar als er een sport is waar ik nu niet heel erg fanatiek naartoe leef… Toch denk ik dat ik wel eventjes zal kijken: 36 vlak achter elkaar scheurende auto’s op een ovaal. Ik ken mensen die het een fabelachtige sport vinden en die bij caramboles van die Dinky Toys opveren. Voor die mensen is 17 mei dus een jubeldag en ik gun het hen van harte.

De rest van de sportwereld, inclusief alles dat met de Olympische Spelen van 2021 te maken heeft, zal moeten wachten…en wachten…en wachten. En vooral ook moeten vrezen voor uitstel dat verandert in afstel. Je kan met zijn allen wel hopen en nog meer hopen, maar zolang dat kleine kreng, die onzichtbare vijand, ons leven bepaalt, is er geen plaats voor (top)sport zoals we het tot en met eind februari/begin maart 2020 kenden.

We weten het niet.

Het is niet anders.