Wat gaat er mis in de Nederlandse transgenderzorg?

Op dit moment bestaat de transzorg uit lange processen en verschillende fases die doorlopen moeten worden voordat transitie, zowel operatief als medicinaal, van start kan. Dit moet volgens Schoots veel sneller: "In totaal duurt het gemiddelde transitie traject 7,5 jaar, dat is heel erg lang, vooral als je eerder zou kunnen beginnen met hormonen die de oh-zo-bepalende puberteit remmen."

Stijgende vraag

Sinds 2012 is het aantal aanvragen voor operatieve geslachtsveranderingen en hormoonbehandelingen flink gestegen, dit zou een verklaring voor de lange wachtlijsten kunnen zijn. Het VU Medisch Centrum, bepalende aanbieder van transzorg in Nederland, ziet een stijging van 42% in de aanvragen. Volgens het VU is deze stijging te verklaren door een toegenomen trans zichtbaarheid in de media en acceptatie door de samenleving.

Maar alleen zichtbaarheid en toegenomen acceptatie zijn niet de enige redenen volgens Schoots: "Niet ieder transpersoon gaat door hetzelfde proces." En alhoewel het proces voor iedereen anders is, zou Schoots graag de fases die vooraf gaan aan de transitie willen zien verdwijnen: "Nu moet je in de eerste fase van het proces bewijzen of je wel echt trans bent. Als we deze fase al zouden kunnen schrappen, scheelt dat anderhalf jaar in het hele proces."

Spijt?

Schoots denkt dat deze stap nog niet geschrapt is vanwege de logica van ziekenhuizen: "Een ziekenhuis beredeneert vanuit het individu, waar zij heel erg bang voor zijn is dat mensen spijt krijgen en ziekenhuizen zien het als hun verantwoordelijkheid dat mensen het ‘juiste’ traject doorlopen."

Toch lijkt die voorzichtigheid van de ziekenhuizen niet nodig, want volgens cijfers heeft tussen 1972 en 2015 maar 0,2% van de mannen en 0,6% van de vrouwen spijt van hun transitie. "En de spijt ligt hem vooral in hoe er met hun wordt omgegaan door de maatschappij, niet in de ingreep zelf", verduidelijkt Schoots.

Benieuwd naar het hele gesprek? Luister de podcast van Vroeg!