Presentatoren

Chris Kijne presenteert al jaren bij Met het Oog op Morgen. Eerst als invalpresentator, maar sinds april 2011 als vaste presentator op de maandagavond. In 1984 kwam hij in dienst van de VPRO. Kijne: ''Ik vergelijk Het Oog weleens met een goede vriend of vriendin, die ’s avonds laat langskomt en zegt: ga even zitten, schenk nog wat in, als je naar bed wilt, ook goed, ik kom op de rand zitten en praat je bij over wat er interessant, opvallend, gevaarlijk, mooi of lelijk is in de wereld van vandaag.''

Dinsdag: Wilfried de Jong

Wilfried de Jong is vooral bekend als televisiepresentator bij de VPRO, als theatermaker en schrijver. Sinds 1 oktober 2014 presenteert hij Het Oog. ''Met het Oog op Morgen... Morgen? Daar heb je als presentator geen tijd voor. Mijn ogen zijn gericht op vanavond. Steeds maar weer de line-up doornemen. Kranten lezen, naar nieuws kijken. En sparren met de redactie. Zoals saxofonist Eric Dolphy ooit over jazz zei: 'Once in the air, you can never capture it again'.''

Woensdag: Rob Trip & Herman van der Zandt

Rob Trip begon al in 1991 als presentator van Met het Oog op Morgen en stopte daar weer in 1995 toen hij begon bij het Radio 1 Journaal. In 2009 keerde hij terug naar Het Oog tot hij in januari 2010 presentator werd van het Acht Uur Journaal. Maar hij is er weer: sinds 2013 wisselt Trip de Oogpresentatie op woensdagavond af met Herman van der Zandt. Trip: ''Bij Het Oog leer je te luisteren. Een gesprek kan nog zo goed voorbereid zijn, iemand vertelt zijn verhaal toch op zijn of haar manier. Alleen door echt te luisteren kun je de vragen stellen die er echt toe doen.''

Herman van der Zandt, al jaren werkzaam bij de NOS als nieuwslezer en tegenwoordig als presentator van Langs de Lijn, maakte zijn debuut bij Het Oog met kerst 2011 toen John Jansen van Galen door ziekte moest afhaken. Met klotsende oksels presenteerde hij zijn eerste Oog en er zouden er nog veel volgen. Van der Zandt: ''Bij Het Oog kan ik andere vragen stellen, ga ik op zoek naar de drijfveren en passies van mensen. Voor mij is dat nog steeds een uitdaging.''

Donderdag: Lucella Carasso

Lucella Carasso hoort al lang bij Het Oog: eerst als parlementair verslaggever en later als presentator op de donderdagavond. Een tijdje was ze er tussenuit: toen presenteerde ze elke dag het Radio 1 Journaal, maar sinds 2 januari 2014 is ze weer terug op haar oude plek. Carasso: ''Bij Het Oog kreeg ik de kans om mijn eigen stijl als presentator te ontwikkelen. Het programma biedt daarvoor alle ruimte. Je hoort het gelijk als iemand voor presentator speelt of een ander imiteert.''

Vrijdag: Simone Weimans

Simone Weimans, al jaren nieuwslezer bij de NOS, begon bij Het Oog als invalpresentator. Sinds november 2017 is ze de vaste stem op de vrijdag. Naast tv-ervaring, heeft ze ruim vijftien jaar radio-ervaring. Na haar studie Communicatiewetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam maakte ze honderden vlieguren bij de Wereldomroep en VARA Radio 1 als verslaggever en presentator van programma’s als Radio Kassa, De Ochtenden en Binnenlandse Kwesties. Weimans: "Toen ik zes jaar geleden stopte bij VARA Radio 1 om over te stappen naar het NOS Journaal had ik nooit gedacht dat ik bij de radio zou terugkeren in zo’n bijzonder programma met zo’n rijke historie. Invallen bij Het Oog was al speciaal; een eigen vaste dag voelt als een cadeau."

Zaterdag: Wisselende presentatie

Zondag: Mieke van der Weij

Mieke van der Weij en Het Oog zijn ook al jaren onlosmakelijk met elkaar verbonden. Sinds begin 2004 is ze één van de vaste presentatoren, daarvoor viel ze al af en toe in. Van der Weij, die heel veel doet op radio en tv, is de enige vrouw die haar lippen stift voor de radio. ''Het fijne is dat Het Oog al zo lang bestaat. Je kan er jaren niet naar geluisterd hebben, opeens om 23.00 uur NPO Radio 1 aanzetten, en dan is het er nog.''

Invalpresentatoren zijn onder meer Cees Grimbergen, Sheila Sitalsing, Coen Verbraak en Joost Vullings.

Quotes uit: Anne-Gine Goemans, ‘Was ich noch zu sagen hätte. Veertig jaar Met het Oog op Morgen’ - Uitgeverij Brandt, 2016.