Sanne de Graaf is verslaafd aan haar eeuwenoude cello: 'Het wordt onderdeel van je lijf'

Toen De Graaf bij het orkest begon dacht ze: 'Leuke eerste baan'. Maar de 25 jaar bij de philharmonie zuidnederland zijn omgevlogen. "Het werk is zo gevarieerd en je speelt alle muziekstijlen, van de vroegste Bach tot muziek waarvan de inkt nog maar net droog is, met elke week een andere dirigent. Het is een ongelofelijk mooi vak en ik ben heel blij dat ik er een baan in heb. Want dat geldt niet voor heel veel musici. Er zijn maar weinig plekken en orkesten in Nederland, en het worden er steeds steeds minder."

Grote dingen

Van kleins af aan wilde De Graaf al cello spelen: "Mijn moeder was amateur violiste dus we gingen wel eens naar een concert, en ik zie me als klein kind zitten en naar het orkest kijken. Ik was alleen maar gefixeerd op die grote dingen, want een cello is natuurlijk prachtig groot." Op haar elfde mocht De Graaf op celloles en toen ze eenmaal cello speelde heeft ze een opname van de Britse celliste Jacqueline du Pré grijs gedraaid. "Toen dacht ik: Als ik dat ooit kan, ben ik tevreden. Die inspiratie blijft. Als musicus wil je jezelf blijven verbeteren, het moet altijd beter en zuiverder. Het is nooit goed genoeg."

Verslaafd

De muzikante voelt een grote liefde voor haar instrument: "Het is zo lekker groot, het is echt een lichaam. Het heeft een romp en een hals, en het wordt gewoon onderdeel van je lijf als het ware. Ze is naar eigen zeggen een beetje verslaafd aan haar cello. "Ik ben niet iemand die makkelijk speelt, ik moet echt uren maken. Ik vergelijk het altijd met een sporter, die ook elke dag moet trainen om te kunnen presteren." Dat betekent dat De Graaf zelfs tijdens haar vakanties repeteert. Ze heeft een inklapbare cello laten bouwen om makkelijk mee te kunnen nemen op reis. "Hij past in de overhead van een vliegtuig."

De vaste cello van De Graaf is een stuk ouder: zo'n 270 jaar. Hij is gebouwd rond 1750 en Sanne vond hem per toeval. "Ik was op zoek naar een nieuwe strijkstok en dan ga je naar vioolbouwers. Ik stap binnen in een pijpenla aan het Sarphatipark bij Matelski en daar lagen twee cello's op de grond. De eigenaar was net terug van een veiling in Londen. Eentje was een bekende cello en de ander wist hij niet. Ik vroeg of ik hem mocht proberen, streek twee noten aan en dacht: Die is voor mij."

Muziek educatie

Naast in een orkest spelen, wil De Graaf klassieke muziek ook toegankelijk maken voor een breder publiek. Daarom heeft ze ruim 12 jaar geleden 'Muziek op de Dijk' opgezet in haar Betuwse dorp Deil. Dat is een kamermuziekserie met drie, vier of maximaal zes muzikanten. Maar het allerliefst speelt de celliste met haar orkest muziektheater voor jonge kinderen. De Graaf: "De reactie van kleine kinderen, die geen vooroordeel hebben over klassieke muziek, is zo mooi. Je ziet gelijk dat het binnenkomt, er gaan altijd een paar kinderen huilen. Volwassenen doen dat niet meer. Daarom is muziek educatie zo belangrijk: Je moet het van jongs af aan mee krijgen."

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.