Aan Obama de baby-fluisteraar kan je niet tippen

Afgelopen week maakte Trump zichzelf belachelijk door een moeder met een huilende baby de zaal uit te sturen. Aanvankelijk leek hij nog empathie te hebben voor het huilende kind. Zo sprak hij de moeder toe: “Maak je geen zorgen over de baby, ik hou van baby’s.” Uit de zaal klonk luid applaus. Even later - als hij zijn verhaal wil voortzetten, maar de baby nog altijd huilt, zegt hij zogenaamd grappend: “Eigenlijk maakte ik maar een grap toen ik zei dat ik van huilende baby’s houd tijdens mijn toespraak. Vertrek liever.” In de zaal hoor je voorzichtig gelach.

Hans Aarsman, ‘fotodetective’ voor de Volkskrant, analyseerde deze week ook al een foto van Trump met een tweeling in zijn armen. De ene helft van de tweeling kijkt wat bezorgd, de ander is in totale paniek en wil duidelijk weg bij Trump. Trump is zelf ook niet heel blij met de situatie. Aarsman stelt dat in Amerika de vrouwelijke stem doorslaggevend is. Wie die heeft wint volgens hem de verkiezingen. Aarsman: “Je stemt niet op een president die niet met baby’s om kan gaan.”

'Donald Trump wordt geen president'

Op NPO Radio 1 doet Aarsman een voorspelling: Donald Trump wordt geen president. Dat hij dit zo stellig durft te zeggen is omdat hij bij de vorige verkiezingen in 2012 alle ‘baby-momenten’ heeft opgezocht. Mitt Romney was toen kandidaat voor de Republikeinen en Barack Obama voor de Democraten. Wat viel hem op? Iedere keer dat Romney een baby vasthad, begon het kind te huilen of leek het in ieder geval niet gelukkig met de situatie. Wat een contrast met de foto's die hij van Obama vond: Obama is een ster met kinderen. Hij kan ze laten lachen, ze kijken bewonderend naar hem op en hij kan ze zelfs stil krijgen als ze huilen.

Bang zijn kinderen nooit voor Obama. In het filmpje is te zien hoe Michelle Obama een baby terug wil geven aan de moeder omdat hij huilt. De moeder staat er alleen op dat Barack Obama zelf het huilende kind ook nog even vasthoudt. Hij neemt het kind in zijn armen, en meteen is de baby stil. Dat dit een bijzondere eigenschap is bewijzen de foto’s van andere presidentskandidaten en wereldleiders wel.

Mitt Romney, presidentskandidaat in 2012, met een huilend kind.

John McCain, presidentskandidaat voor de Republikeinen in 2008, met een huilend kind.

Presidentskandidaat Donald Trump met een huilend kind.

De kracht van het kind

Kijken naar kinderen roept extra emoties op. We associëren kinderen namelijk met onschuld en oprechtheid. Een foto van een presidentskandidaat met een vrolijk kirrende baby op zijn arm wordt als positief beschouwd: het aura van het kind werkt positief op het imago van de persoon die wordt afgebeeld. Het risico is alleen groot. Kinderen, en zeker baby’s, kan je niet instrueren. En wat doe je als het kind niks met jou te maken wilt hebben? Dan houd je het de lucht in- om het kind vervolgens terug te geven aan de moeder of vader- en kijk je er angstig bij.

George Bush, voormalig president van de Verenigde Staten, met een huilend kind.

Presidentskandidaat Hillary Clinton met een baby.

Voor de komende verkiezingen is de vraag: wordt het Trump of Clinton? Als we Aarsman moeten geloven heeft Trump al verloren. Maar hoe doet Hillary Clinton het eigenlijk bij de baby’s? Een zoektocht op het internet laat zien dat ze het er redelijk van afbrengt. Barack Obama verslaan lijkt alleen bij voorbaat uitgesloten.