Herman van Veen: 'Spelen is bestaan, schrijven is koesteren'

Van Veen zit naar eigen zeggen in de herfst van zijn leven. "Met zo nu en dan een windvlaag." Zijn gedrevenheid is onveranderd, maar zijn knieën zijn op deze leeftijd wat versleten. "Vroeger kon ik na een optreden de volgende ochtend om negen uur weer op het voetbalveld staan. Nu duurt het langer voordat ik herstel."

Oorlog

Oorlog en liefde zijn twee woorden die veel voorkomen in zijn boek. Geboren in 1945 speelt de Tweede Wereldoorlog een grote rol in zijn werk en leven. Maar ook nu is het nog oorlog. Dat beseft Van Veen dagelijks, wanneer hij kinderen van het Oekraïense gezin dat bij hem woont, op zolder hoort spelen. Hij hoopt dat zijn kunst een tegenkracht is voor oorlog. "Je hoopt ten diepste dat je mensen inspireert op andere gedachte te komen", zegt Van Veen.

Liefde

Zijn viooljuffrouw van vroeger, kwam als een soort tweede moeder in zijn leven. Zij gaf uitleg en inhoud bij het begrip liefde. "Zij zei dat liefde een biologische noodzaak is", vertelt Van Veen. "Maar het hoeft niet de liefde te zijn voor een levend wezen. Je kunt ook liefde voelen voor de natuur of voor een hobby. Je kunt helemaal gek zijn van vioolspelen." Dat werkt ook als liefde voor je brein.

Zijn viooljuf zag liefde óók als een keuze. "Natuurlijk is het iets wat ons ook overkomt", zegt Van Veen. "Maar dat sluit niet uit dat je je geest ook kunt helpen en trainen het positieve te zien. Je kunt liefde voelen voor van alles. En dat helpt."