Hard nodig: etiquette cursus voor kinderen

Ik las onlangs een nieuwsbericht over prinses Laurentien. Ze zei over haar kinderen: "Ik tolereer geen brutaal gedrag omdat ze nou eenmaal puber zijn. Ze mogen niet ‘omdat ze puber zijn’ op ‘een bepaalde manier’ tegen me praten. En dat weten ze.”

Ik probeer me dan voor te stellen hoe dat gaat in prinselijke huize. Dat Eloise of Claus-Casimir en misschien wel Eleonore op ‘een bepaalde manier’ roept: “Krijg toch de tyfus zeikwijf, ik ga echt die kuthond niet uitlaten.” En dat zij dan zegt: “Jongens, dit wil ik niet horen. Dat weten jullie. We gaan het samen oplossen.” En voor ze het goed en wel in de gaten heeft hebben ze met zijn drietjes een heel schema bedacht. Beweert ze.

Appèl voor beleefdheid

Of het nou waar is of niet, Ik omarm haar appèl voor beleefdheid wel. Ik ben namelijk al tijden met een offensief bezig bij mijn kinderen, voor ‘aardig zijn’. Voor niet elkaar afzeiken wanneer het kan, voor niet overal en op alles commentaar leveren. Het gaat moeizaam, moet ik zeggen. Pubers vinden nou eenmaal alles dom en stom.

Maar ergens hoop ik dat mijn lessen uit het verleden ze zijn bijgebleven. Hoe ik me altijd dood heb geërgerd aan vriendjes en vriendinnetjes die nog geeneens dankjewel konden zeggen of netjes konden vragen: ‘mag ik alsjeblieft wat drinken?’ Dat ik ze in het bijzijn van mijn kinderen altijd met dwingende blik en stem corrigeerde: 'Hoe zeg je dat? Wat zèg je dan?' Vriendjes die al het eten wat ik maakte lieten staan of het nou frambozenvruchtencake was of hamburgers met sla tomaat en paprika. Dat ze met zo’n verwend smoelwerk zeiden: “Ik lust geen tomaat” en “Ik lust geen paprika.” En met een vies gezicht het blaadje sla tussen de hamburger wegtrokken. En dan bij de cake vroegen, terwijl ze de framboos eruit purkten: wat is dat? En dat ik dan blafte: 'Dat zijn frambozen en ja, die zijn gezond!'

Etiquettecursus voor kinderen

Mijn jongste van tien vertelde gisteren dat hij het avondeten bij zijn vriendje had opgegeten, terwijl hij het ‘vet vies’ vond en er bijna van moest kokhalzen. Maar dat hij zo zielig vond voor die moeder. Ik heb hem uitgebreid geprezen. Dat bedoel ik nou. Of pas toen ik met hem in de winkel een broek ging kopen vroeg ik hem na het betalen: Wat ben je nu vergeten? En hij een beetje verbaasd zegt: ik zei toch: dank je wel? Ik: 'Maar je vergat haar aan te kijken, dat is ook heel belangrijk'. Al vanaf dat ze heel klein zijn blijf ik dat zeggen. Aankijken, contact maken.

Etiquettecursussen voor kinderen schijnen in België en Duitsland heel gewoon te zijn. Onze overheid wil kinderen het Wilhelmus leren, naar de Tweede Kamer sturen en de Nachtwacht laten bekijken. Ook heel belangrijk en leuk, maar laat ze verdorie eerst maar eens netjes vragen om een kaartje.

Phaedra Werkhoven is iedere dinsdag tussen 13:30 en 14:00 uur horen als co-host in De Nieuws BV Junior