Klokkenluider Kim Koumans: 'In dit park ligt het archief van mijn leven'

Koumans vindt haar rust en inspiratie in een klein park in haar woonplaats in Brabant. Het is een park dat ze al bezoekt sinds kleins af aan. "Hier ligt eigenlijk het archief van mijn leven", vertelt ze.

Bewogen jaar

De oud-danseres heeft een bewogen jaar achter de rug. Een jaar gelden kwam ze voor het eerst publiekelijk naar buiten met haar verhaal over seksueel misbruik in de latin dance-wereld. Ze had meerdere keren aangeklopt bij dansbonden, maar vond daar geen respons. Toen ze haar verhaal in de media deed, ging er een beerput open. Ook andere dansers gingen zich uitspreken en er werden meerdere aangiftes gedaan.

Kim schudde ook de politiek wakker. Het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport stelde vervolgens een onderzoek in naar (seksueel) grensoverschrijdend gedrag in het dansen. Het onderzoek wordt uitgevoerd door Verinorm, het bureau dat eerder misbruik in de turnwereld onderzocht. Daarnaast zet Koumans zich in voor de andere slachtoffers. Het is inmiddels een fulltime baan geworden. "Alleen dan onbetaald. Laatst vroeg een medewerker van het ministerie naar mijn secretaresse. Toen moest ik wel even heel hard lachen", vertelt ze.

Dubbel gevoel in het park

Als ze tot rust wil komen van alle hectiek maakt ze een wandeling in het park. "Hier kom ik tot rust. Ik geniet van de natuur en kan dingen op een rijtje zetten. Ik luister hier bijvoorbeeld ook mijn therapiesessie terug. Ik heb hier tegen heel wat bomen aan staan schreeuwen."

Maar het is ook een park met een dubbele lading. Als gevolg van alle vernederingen en misbruik tijdens haar danscarrière kreeg ze een eetstoornis. "Ik heb hier dus ook heel veel hardgelopen. Hier in het park ligt ook een hele strijd met het monster anorexia. Maar het was ook een vriendschap. Het was ook de manier om controle te hebben en om te voldoen aan alle eisen in de danswereld. Je kreeg heel veel complimenten als ze je dun genoeg vonden."

Nooit klaar

Koumans worstelt er nog steeds mee. Maar het gaat al wel een stuk beter. "Ik mag nog steeds niet te veel wandelen. Terwijl dat verleidelijk is, want ik kom hier ook heel graag. En ik kom hier ook tot rust. Maar tegelijkertijd blijft het ook een strijd."

Ze verwacht dat ze nooit klaar zal zijn met haar strijd. "Ik wil opkomen voor alle misbruikslachtoffers. Voor alle kinderen die op jonge leeftijd al getraumatiseerd zijn geraakt. Maar ook voor meiden met een eetstoornis. En als ik zie hoeveel impact het dansdossier nu al maakt, dan geeft me dat de energie om door te gaan. Er is echt nog een hoop te doen."