Ernst Jansz: 'In die commune was ik op mijn plek'

‘De hippies’ noemden de inwoners van Neerkant ze. De Amsterdamse band was op zoek naar een ruimte waar ze dag en nacht muziek konden maken. De omgeving van de hoofdstad bleek te duur. Toen ze een advertentie voor een boerderij in Brabant zagen, zijn ze meteen gaan kijken. "Het was een droom", vertelt Jansz in NOS Met het Oog op Morgen.

Langharig tuig

Het gebouw werd geveild in het plaatselijke café van Neerkant. Met een bod van 30.000 gulden wonnen ze. "Het dorp was geschokt. Opeens kwam er langharig tuig in de buurt wonen", herinnert Jansz zich.

Die schok maakte al gauw plaats voor nieuwsgierigheid en uiteindelijk acceptatie. Tijdens een gratis concert schuifelde het volledige dorp aarzelend het boerenerf op. Een benefietconcert later had Neerkant ‘de hippies’ omarmd.

"Het was een soort commune, we woonden er met vriendinnen en kinderen." Maar na vier jaar sloeg de irritatie toe. "We raakten in onze idealen verstrikt", vervolgt Jansz. "Op een gegeven moment gaan idealen een negatieve rol spelen en komt er een soort van tirannie van idealen. Zo van: zo moet het."

Ochtendhumeur

Jansz bleef met één ander bandlid, Joost Belinfante, in de boerderij wonen. Jansz ziet het als een bijzondere tijd, waar hij veel van leerde. "Ik was mensenschuw. In die commune voelde ik mij op mijn plek."

"De meesten van ons leerden voor het eerst wat een ochtendhumeur was. Zo leer je ook de minder leuke dingen van elkaar accepteren."

Ook muzikaal heeft zijn hippietijd hem gevormd. Voor 1969 coverde CCC Inc., folk- country en bluegrass. In de boerderij schreven ze hun eerste eigen nummers. "We tasten elkaar muzikaal af en ontdekten wat we mooi vonden. Dat was een fantastisch proces."

Op zijn nieuwe album en in het boek De Neerkant kijkt Ernst Jansz terug op zijn hippietijd.