Mart de Kruif over zijn jaar als commandant in Afghanistan

Afghanen naar de stembus

Op 20 oktober jongstleden konden de Afghanen in grote delen van het land weer naar de stembus om een nieuw parlement te kiezen, onder dreiging van geweld door extremisten. Het deed De Kruif terugdenken aan de periode dat hij in het land was. "Toen ik de rijen zag van de Afghanen om zich te registreren en om te gaan stemmen, ondanks alle gevaren die ze liepen, dan denk je: het is en blijft toch een verdomd moedig volkje."

Een jaar lang was De Kruif Commander Regional Command South van de International Security Assistance Force Afghanistan (ISAF). De NAVO-troepenmacht waar ook Nederland in Uruzgan een bijdrage aan leverde. In de aanloop naar de presidentsverkiezingen van 2009 was het de taak van De Kruif om in gevaarlijke provincies als Helmand en Kandahar meer veiligheid en stabiliteit te brengen.

Bermbommen en hinderlagen

Toen De Kruif in het najaar van 2008 arriveerde hadden de Taliban in het grootste deel van zuidelijk Afghanistan vrij spel. De bevolking was aan de grillen van de extremisten overgeleverd en de aanwezige ISAF-militairen bleven dicht in de buurt van hun basis. Daarbuiten stuitten ze al snel op bermbommen en hinderlagen.

De Kruif nam het op zich om de invloed van ISAF uit te breiden, de Taliban terug te dringen en de hearts and minds van de Afghaanse bevolking te winnen. "Toen ik in Afghanistan aankwam, liepen we achter de Taliban aan. Wij moesten reageren. Als dat zo zou blijven, zou je nog veel meer mensen verliezen. Dat moesten we gaan omdraaien. We moesten de Taliban gaan opjagen in hun commandocentra, in hun scholen en waar ze hun bermbommen maakten."

De verantwoordelijkheid van De Kruif

In zijn boek schrijft De Kruif het volgende over de verantwoordelijkheid die op zijn schouders lag:

"Alles wat ik in gang zette, had bijna onmiddellijk een daadwerkelijk effect. Telkens als ik een order tekende om een operatie in gang te zetten, wist ik dat er verliezen geleden zouden worden. Militairen zouden gewond raken of zelfs sneuvelen omdat ik een operatie belangrijk vond. Die handtekening gaf mij dan ook een tijdloze verantwoordelijkheid die ik de rest van mijn leven in enige mate met me mee zou moeten dragen. Dat is de eenzaamheid van de commandant, iets waarbij niemand je kan helpen."

282 brieven

Uiteindelijk zou De Kruif 282 brieven schrijven aan de nabestaanden van zijn gesneuvelde ondergeschikten. Hij vertelt dat hij altijd probeerde bij de ramp ceremony te zijn. Het afscheid van een gesneuvelde militair was steevast op Kandahar Air Force Base (KAF), het hoofdkwartier van De Kruifs commando. Van daaruit werd het lichaam teruggevlogen.

De Kruif: "Dat was altijd midden in de nacht. Dan ligt het vliegveld stil en dan staan er duizenden mensen en ik stond als commandant het dichtst bij het vliegtuig." Op de basis was de dood altijd aanwezig, vertelt De Kruif. Naast militaire slachtoffers, vielen er nog veel meer burgerslachtoffers. Een dagelijks stroom gewonden arriveerde in de ziekenhuizen op KAF.

Taliban maken de dienst uit

In veel Afghaanse regio's zijn de Taliban nog steeds heer en meeste. Dit ondanks de jarenlange inzet van NAVO-troepen, de eindeloze bombardementen en offensieven, de duizenden burgerslachtoffers en de miljarden die in het land werden gepompt.

De Kruif erkent dat de veiligheidssituatie in Afghanistan verre van ideaal is. Maar het is volgens de oud-commandant niet voor niets geweest. Het spookbeeld dat het land in elkaar zou storten toen het overgrote deel van de westerse troepen zich terugtrok, is wat hem betreft niet bewaarheid geworden. "De Afghanen zullen het zelf moeten doen. Dat is de proof of the pudding."

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.