Nelleke Noordervliet: De stilte en de duisternis

'Hebben jullie een zaklamp bij je?' vroeg Tineke, toen we na het eten afscheid namen. Tineke en Leo wonen op zo'n tien minuten lopen van ons vakantiehuis. 'Er is geen maan,' zei ze. Ook waren er geen sterren. Het was gewoon bewolkt, zoals zo vaak, en een uur of negen 's avonds. Winter. Wij dachten dat het wel mee zou vallen. Maar eenmaal de bocht om en buiten bereik van het zachte licht uit Tineke's raam, stond de duisternis als een strakke huid om ons heen. Geen hand voor ogen is nog vriendelijk uitgedrukt. Zelfs niet nadat we onze ogen hadden laten wennen aan het donker.