Jelle Reumer: de oervader van het Naardermeer

Wie kent ze niet, onze grote natuurgebieden? Het Naardermeer waar ik - as I’m speaking - over uitkijk; Tiengemeten, het Deelerwoud, het Dwingelderveld, de Kampina, het Fochteloërveen, enzovoort, enzovoort. Allemaal gebieden die dankzij Natuurmonumenten, de provinciale landschappen, Staatsbosbeheer of particulieren worden bewaard, beschermd en beheerd. Het is bijna gewoon, we weten niet beter - weinig maatschappelijke terreinen ondervinden zo weinig discussie en weerstand als het behoud van natuurgebieden. Alsof het altijd zo geweest is, maar niets is minder waar. Ruim honderd jaar geleden dreigde het Naardermeer een vuilstortplaats voor de gemeente Amsterdam te worden, en gebieden die nu van het etiket ‘natuurgebied’ zijn voorzien, werden vroeger beschouwd als ‘woeste gronden’ die lagen te wachten op ontginning. Al die heidevelden, hoogvenen, bossen en moerassen waren zonde van de ruimte, je kon er maar beter wat mee doen. Iets nuttigs.