Een stapel stenen

Eind oktober kregen de medewerkers van het Slotervaartziekenhuis de mededeling dat het afgelopen was. Het ziekenhuis was failliet. In de laatste maand volgde radiomaker Heleen Hummelen de personeelsleden die overbleven in het bijna lege gebouw.

Het bericht sloeg in als een bom, toen op 25 oktober 2018 bekend werd dat het Slotervaartziekenhuis gesloten zou worden. Binnen 3 dagen moesten de patiënten verhuisd worden. Daarna ging de uittocht verder; mensen die vaak 20, 30, 40 jaar in hun ‘Slootje’ hadden gewerkt, liepen voor het laatst de draaideuren door.

Maar ja; ‘een ziekenhuis is geen winkel’ en dus gaf de curator tot 1 februari 2019 verlenging om alles af te ronden; patiënten komen dossiers halen, apparatuur wordt verkocht, de ravage die is achtergebleven wordt opgeruimd. En de boel moet natuurlijk bewaakt worden. Dus loopt er, behalve wat verdwaasd medisch personeel, een enkele telefonist en een winkelmedewerker, ook nog steeds beveiliging rond.

Na een kleine 40 jaar vinden Frans en André het moeilijk om hun pand los te laten. Ze kennen er elke hoek, elk gaatje en elke roetvlek op een prullenbak heeft voor hen een verhaal. Zij blijven zolang ze kunnen. Bovendien; wie gunt een vijftiger en zestiger een nieuwe baan?