Deugmensen, fatsoensrakkers en moraalridders - wat is daar mis mee?

Wie deugt is een fatsoenlijk en eerbaar mens op wie je kan rekenen. Althans, in vroeger tijden. Op Twitter is het inmiddels een scheldwoord voor iedereen die de 'juiste' mening heeft en dat uitdraagt. Een gesprek met socioloog dr. Eric C.  over het deugfenomeen.

Met name op Twitter en het online platform The Post Online (TPO) wordt gesproken over deugen. "En weer bukte een bedrijf voor drammende deug-ophef op Twitter” en “Trouw deugt, u niet. Onderwerp u en deug ook”, lezen we op TPO. Tegelijkertijd is het een geuzennaam.  “Ik ben liever een deugmens dan een zitzak”, schrijft Meredith Greer in HP/De Tijd, en er zijn er op Twitter die zichzelf trots tot deugonaut of opperdeuger benoemen.

Vaak wordt deugen geassocieerd met linksliberaal gedachtegoed en een optrekje in de grachtengordel van Amsterdam. Maar wie of wat er nou precies wordt bestempeld als deugen past volgens dr. Hendriks niet een specifiek politiek profiel. “De deugdpronker is iemand die er heel erg prat op gaat dat hij aan de goede kant van de geschiedenis staat en dat hij de juiste mening heeft. Hij gaat op zoek naar anderen die de verkeerde mening hebben, om vervolgens dan heel ostentatief te zeggen: “kijk hem eens de verkeerde mening hebben.”

Het is volgens Hendriks geen nieuw fenomeen. “Twitter accentueert het en maakt het zichtbaar nu, maar ik denk dat het een eeuwig fenomeen is dat je in alle maatschappijen hebt, een soort morele orde.” In dr Kelder en Co vergelijkt de socioloog de Hollandse deugmens met de Chinese variant, en komen Duitsland en Iran nog kort voorbij.