Gedicht van DitisDerks

ik was het luisteren zat

ik was mijn machteloosheid zat

ik was de zatheid zat

ik was het wachten zat

ik was het zitten zat

ik was de duisternis 

in jouw gedachten zat

ik was niet sterk

maar superzwak

liet mij meesleuren

in je zwart

betrok alles

op mezelf

en vergat

dat niet ik

maar jij er elke dag

mee zat

ik ben gaan rennen

zonder om te kijken

heb alle liefde

met mij meegenomen

zonder ook maar een

klein beetje bij je

terug te komen

het was bang

het was egoïstisch

het was mijn angst

om je aan het duister

te verliezen

het was de spijt

voor al mijn adviezen

maar eigenlijk zei ik alles

in de spatie van mijn zinnen

dat ik zo opnieuw deze vriendschap

zou beginnen

al die tips, al die boeken

al die lieve woorden

dat je het 'dichter bij

jezelf' zou moeten zoeken

maar niemand die snapt

dat je eigenlijk liever

niets wil horen

want

je bent niet boos

maar aan het vechten

met al die stemmen in je

hoofd

tussen die strijd had ik

nu dolgraag willen zwijgen

niet om je frustratie

schoorvoetend te ontwijken

maar om je situatie een beetje beter

te begrijpen

ik heb het geprobeerd

niet genoeg

maar ik heb het geprobeerd

mijn eigen grens van liefde

ontdekt en later opgerekt

oké, het spijt me

alweer te veel

gezegd

ik zal stil zijn

en mijn schouders bieden

mits het nog op tijd is

want probeer te onthouden

dat het geluk wat je nu

verloren bent

even weg

maar nog niet

kwijt is