Moeten we extreem vroeggeboren baby's wel behandelen?

Wees terughoudend met de zorg voor extreem vroeggeboren baby’s. Oud-kinderarts en psycholoog Nynke Weisglas-Kuperus deed deze oproep woensdag in dagblad Trouw en ze lichtte het toe in Dit is de Dag op Radio 1. ‘Niet alles wat kán met behandelingen, moet je ook doen’, stelt Weisglas. 

Ze vindt dat artsen baby’s die met 24 weken ter wereld komen niet moeten behandelen, tenzij de ouders erop aandringen. Nu bieden artsen behandeling aan, behalve als de ouders het niet willen. Nederland behandelt pas sinds 2010 kinderen die met 24 weken zijn geboren. Slechts een op de vier behandelde baby's is na twee jaar volledig gezond. Meer dan de helft van de kinderen overlijdt, en de rest is vaak gehandicapt.

‘Laten we terughoudend zijn met behandelen, en vooral de ouders laten besluiten’, vindt Weisglas. Hans van Goudoever, hoofd kindergeneeskunde bij het VU Mc en het AMC kinderziekenhuis in Amsterdam, heeft wel vertrouwen in de behandelingen. ‘We zijn nog aan het leren en worden er steeds beter in. In Zweden doen ze dit al langer en zijn de cijfers vrij goed.’ 

Van Goudoever probeert zoveel mogelijk om de ouders te betrekken: 'Het liefst wil je horen wat zij willen. We proberen informatie te geven en samen te besluiten om een behandeling te beginnen. Maar vaak is er ineens een complicatie, en moet je snel handelen’. 

Brenda van Osch, moeder van een vroeggeboren kind, vindt niet dat artsen hun behandelstrategie moeten heroverwegen. ‘We kunnen niet terug gaan naar niet behandelen van vroeggeboren kinderen, want het gebeurt al overal.’ In het buitenland mogen artsen vroeggeboren kinderen van 23 weken al zorg verlenen, en ook in Nederland gaan stemmen op om de grens verder op te trekken. 

Van Osch schreef het boek Het onvoltooide kind over ouders die kampen met dilemma’s rond vroeggeboren kinderen. Haar dochter Eva kwam na 30 weken ter wereld, met ernstige complicaties. ‘Ze was te klein, woog slechts 680 gram. Ze werd lang beademd, kreeg infecties en een hersenbloeding.’ Eva is inmiddels 15 jaar, en is doof, autistisch en verstandelijk beperkt. Haar moeder is blij met haar, maar vindt het ook moeilijk te zien hoe Eva beperkt is in het leven. 'Als ik bij de geboorte de keuze had gehad over wel of niet behandelen, had ik het misschien wel anders gedaan. Het is dubbel, want ik ben ook blij dat ze er is.'