Buddingh's blauwbilgorgel was vrolijk luguber

Schrijver en dichter C. Buddingh’ was een Dordtenaar in hart en nieren. Maar omdat Kees al op jonge leeftijd leed aan tuberculose, werd hij opgenomen in een sanatorium in Soest. De schone lucht in Utrechtse bossen zou hem en andere patiënten goed doen. 

De schrijver lag er twee keer twee jaar lang ziek op bed. Om de tijd te doden verslond hij boeken, soms las hij er wel drie op een dag. Zelf bleef hij ook schrijven. Waar zijn eerdere publicaties vooral romantische gedichten waren, ging Buddingh’ nu meer experimenteren. 

Geïnspireerd door nonsenspoëzie uit Duitsland en Engeland, zette Buddingh' in 1942 in het Soestse sanatorium gedicht ‘De blauwbilgorgel’ op papier. Het zou zijn allerbekendste gedicht worden en een inspiratie voor nog veel meer gorgelrijmen. Biograaf Wim Huijser vertelt over Buddingh’s tijd in het sanatorium en het succes van zijn ‘oergorgelrijm’.