De PvdA moet de partij worden van de middenklasse

Vandaag is het de Dag van de Arbeid. Ooit, eind van de negentiende eeuw ingevoerd door de Tweede Internationale, als strijddag voor de achturige werkdag. Later verworden tot feestdag van de arbeidersbeweging en de sociaaldemocratie. Maar ja, wat is daar nog van over?

Het ledenbestand van de vakbeweging slinkt, er zijn in dit land minder stakingen, de PvdA is – vooralsnog - verworden tot een kleine oppositiepartij, ergens achter in de Kamer. En in de rest van Europa vecht de sociaaldemocratie ook om het voortbestaan. Hoe komt dat? Is het erg? Zijn de doelen gehaald?

Arbeidsbescherming en onderwijs ongeacht welstand of armoede zijn inmiddels goed geregeld. En de ‘onderkant’ is ook de afgelopen jaren telkens ‘gerepareerd’. De klappen van de recessie zijn deze keer opgevangen door de middenklasse en de hogere middeninkomens. En laat die leerkrachten en ambtenaren, bijvoorbeeld, traditioneel veelvuldig op de PvdA hebben gestemd, maar nu bijna niet meer. Kan die partij dat overleven?