Een gesprek over de strijd tegen armoede en kansenongelijkheid met Milio van de Kamp

Milio van der Kamp strijd tegen kansenongelijkheid. Hij groeide uit van een leerling op het VMBO naar een Universitair docent in Amsterdam. Hij ondervond zelf de horden van het opgroeien in armoede en hoog willen mikken. De maatschappij houdt ons volgens hem tegen en we moeten het achterliggende probleem van armoede aanpakken.

Armoede was de normale situatie voor Milio. De familie van zijn beide ouders waren al arm en dit zorgde ervoor dat hij niet anders kende. Hij groeide op met jongens die gaten in hun schoenen hadden of de noppen onder hun kicksen vandaan schopte, om normale schoenen te hebben. Als kind ervoer hij de stress van zijn ouders thuis, hij schaamde zich voor het feit dat er geen brood in zijn trommel zat en dat gaf hem het gevoel dat hij minderwaardig was. Op de middelbare school bleef dat gevoel van minderwaardigheid hem achtervolgen. Hij werd onterecht beschuldigd van het stelen van een mobieltje in een school waar alles aan kettingen bevestigd zat. Toch lukt het hem om het stigma te doorbreken en van VMBO kader door te stromen naar de Universiteit.

Volgens Milio werkt de maatschappij op een manier waarin alles je eigen schuld is. Als je een diploma behaalt dan is dat goed, maar mocht je een keer een vak niet halen of een 4 voor een toets krijgen, dan is het ondanks de omstandigheden altijd jouw schuld. Nu is hij docent bij Interdisciplinaire Sociale Wetenschappen (ISW), waar hij ook Baanbrekers opzette, een initiatief waar eerste generatie studenten bij elkaar steun vinden. Eerste generatie studenten zijn mensen die als eerste in hun familie gaan studeren. Hij zal ook hen steun geven en vind dat het leukste en belangrijkste aan les geven. 

Zonder computer thuis was hij op zijn middelbare school de enige die lange verslagen met de hand schreef. 

Als socioloog bouwt hij aan de weg om kansenongelijkheid te bestrijden. In zijn boek benoemt hij de vele mistanden en hij blijft terugkomen bij het feit dat het niet aan de jongeren ligt, maar aan onze systemen die er voor zorgen dat zij geen kans krijgen. Hij hoopt dat mensen steun vinden in het boek als zij zich er in herkennen en dat het boek een spiegel voor kan houden voor de beleidsmakers. We moeten de jongeren namelijk niet meer beschuldigen, maar ons zelf de spiegel voorhouden en kijken waar we het systeem kunnen verbeteren.