'Nog meer bezuinigingen op Jeugdzorg maakt systeem alleen maar zieker'

Waar de meeste achtjarigen zich zorgen maken over hun favoriete smaak limonade of wanneer ze weer even op de iPad mogen, kreeg de 30-jarige Bodine van Someren te maken met Jeugdzorg vanwege een zeer onveilige thuissituatie. Na ambulant in de weer te zijn geweest met Jeugdzorg, moest Bodine, door de steeds verslechterende thuissituatie, rond haar puberteit vrij abrupt vaarwel zeggen tegen haar ouderlijk huis—een afscheid wat in eerste instantie tot optimisme stemmend moest zijn, maar al gauw kwam Bodine – net als talloze andere lotgenoten – erachter dat er van veiligheid en structuur binnen de muren van Jeugdzorg weinig sprake was. Nu, zo’n 18 jaar later schrijft Bodine haar ervaringen op in een boek. Hiermee wil ze bijdragen aan het discours rondom een van de wellicht meest polariserende en schrijnende problemen die Nederland ooit gekend heeft.

Gemeentelijke verantwoordelijkheid

Sinds 2015 geldt in Nederland de zogeheten Jeugdwet. Deze wet stelt onder meer dat Nederlandse gemeenten verantwoordelijk zijn voor de jeugdhulpverlening en opvoedsondersteuning—een enorme logistieke operatie, waarbij ruim 3 miljard euro vanuit het Rijk, de zorgverzekeraars en de provincie naar de gemeente ging. Deze verandering was nodig, stelde de Rijksoverheid, wegens veranderingen binnen de samenleving en omdat de organisatie rondom deze hulpverlening strakker getrokken moest worden. Echter, bijna 10 jaar later, blijkt volgens deskundigen niets van het gewenste resultaat bereikt te zijn, zo stelt ook Bodine, die nog een stap verder gaat en met grote woede luistert naar de ambitie vanuit het demissonair kabinet om nog eens een half miljard euro te bezuinigen op Jeugdzorg. “Het systeem is al ziek en moet op de schop, en dit maakt het alleen maar zieker.”

Relatie jeugdzorg en dakloosheid

In 2023 toonde Het Vergeten Kind aan dat ruim 78% van de dakloze jongeren in Nederland een achtergrond heeft in Jeugdzorg, een correlatie die ook Bodine niet vreemd is. “Ik ben ruim anderhalf jaar lang dakloos geweest; na je achttiende word je in feite aan je lot overgelaten”, zegt ze. Op de vraag hoe het beter zou kunnen, geeft Bodine aan dat het zicht op de mens binnen de organisatie op veel vlakken ontbreekt, en dat terwijl dit cruciaal is. Haar ideaalbeeld is een organisatie wat veel meer het gezinsleven nabootst—kleinschaliger en laagdrempeliger. Ook is ze van mening dat Jeugdzorg veel meer zicht moet houden op jongeren die na hun achttiende weer buitenstaan.

Bodines boek (titel nog onder embargo) verschijnt volgend jaar in samenwerking met uitgeverij Murrow, onderdeel van Overamstel Uitgevers.