Banken en hun risicoklanten: Hoe stichtingen de dupe zijn van antiterrorismebeleid

Een dorpshuis, tafeltennisvereniging of liefdadigheidsinstelling doet er in Nederland al snel een half jaar over om een bankrekening te kunnen openen. Tenminste - als het überhaupt lukt, want banken en andere financiële instellingen zijn dit soort klanten liever kwijt dan rijk.

De achterliggende reden: organisaties zonder winstoogmerk worden internationaal in verband gebracht met terrorismefinanciering en krijgen daarom automatisch het stempel ‘hoog risico klant’. 

Waar komt dit label vandaan? Is dat risico op terrorismefinanciering reëel? En wat gebeurt er als maatschappelijke organisaties geen toegang meer hebben tot het financiële systeem?